En wat deed u toen u 18 was? Ik lag ergens in de Camargue in Frankrijk in de bossages op een kleedje dichtbij het strand met Carole Bonard en leerde wat een ‘préservatif’ was. Die gingen we volgens haar trouwens niet gebruiken want: “Richard, l’amour c’est la confiance.” Als u zou zien wat ik toen zag snapte u meteen waarom ik daar verder geen seconde aan twijfelde. Het was een betoverende avond en toen ik misselijk van verliefheid terug naar ons appartement zweefde zei ik tegen mijn vrienden: “Als dit bestaat, waarom zou iemand dan ooit nog iets anders willen? Waarom maken mensen ruzie? Waarom is er oorlog?” Mijn vrienden schudden hun opgeschoren hoofden en gingen weer door met toepen.
De knalroze wolk duurde twaalf volle dagen, mijn vrienden hebben me die vakantie alles bij elkaar zeven uur gezien en toen ik terug naar Nederland reed voelde het of ik mijn hart ter plekke achterliet. Eenmaal terug in de koude, Heemskerkse polders leek l’amour een leven ver weg en werkte de Postbus 51 spotjes van de Veilig Vrijen campagne net zo ontnuchterend als de gierende lach van Gerard Joling tijdens een stilteretraite. Het was de tijd dat HIV nog een doodvonnis was en niet zoals nu vaak wordt gezien als een stevige verkoudheid waar je makkelijk 100 mee kan worden. Corona is qua dreiging kinderspel in vergelijking met HIV destijds.
Zonder de aanwezigheid van Carole’s oneindige wimpers boven fluweelbruine ogen en lippen die steeds maar ‘Riesjaaarrr’ in m’n oor lispelde, dreef mijn confiance echter snel steeds verder af. Bij elk Postbus 51 spotje waarin ze riepen ‘Denk Na, Vrij Veilig!’ maakte paniekgevoelens zich meester van mijn tot voor kort nog zo betoverde gemoed. Het besef drong door dat het risico dat ik had genomen minstens net zo groot was als tongzoenen met een Covid paitient op de IC vandaag de dag zou zijn. Waar was ik in godsnaam mee bezig geweest!? Dit zou weleens helemaal verkeerd af kunnen lopen. Sterker nog, drie folders later was ik ervan overtuigd dat mij hetzelfde lot als Freddie Mercury een paar jaar later zou zijn beschoren. Het hoefde alleen nog maar even officeel te worden.
Ik belde met de GGD voor een test. Laat het dan maar meteen duidelijk zijn. In godsnaam. Ik had maar één zorg, wie gaat er voor mijn postduiven zorgen? Zenuwen gierde door mijn keel. Volgens de mevrouw bij de GGD was dit inderdaad allemaal “heel, heel erg”. Maar ze adviseerde me toch de test over te slaan. “Wat heb je eraan om het te weten als je sowieso altìjd een ‘préservatif’ moet gebruiken?” Tot op de dag van vandaag een van de meest wonderlijke adviezen die ik ooit heb gekregen, maar ik heb het toch in mijn oren geknoopt. Voor de zekerheid deed ik er jarenlang twee over elkaar. Mij kregen ze niet klein. Nou ja, figuurlijk dan, want letterlijk…
Enfin, ik moest eraan denken toen ik Amalia van de week bij de Raad van State zag binnenschrijden. Ook 18. Niks geen bossages, lispelende lippen of franse tongval. Grijze hoofden vol zorgen over 2G en woningcrisis keken haar amechtig aan. Maar zoveel confiance des te meer. “Ik zal bewust van mijn verantwoordelijkheid trachten een goede leerling te zijn." Iedere achttienjarige zijn of haar eigen sleutelmoment. Ze deed het fantastisch en volgens mij wordt ze een hele goede troonopvolgster. Maar ik hoop dat er voor die tijd nog een tripje naar de Camargue voor haar inzit. Daar snappen ze het. Monaco mag ook. Zolang ze er maar frans praten. Renesse zou ik niet doen. Lang leve de Koningin!
Richard Kemper
Vanaf 2024 gaan we weer werken aan een nieuw programma! We weten nog niet wat het wordt, met wie of waarover het zal gaan. Alleen dat we er allebei zijn staat vast. Heerlijk als alles nog open ligt!
Vanaf april t/m juni 2024 spelen we in een beperkt aantal zalen werkvoorstellingen waarbij we onze eerste spinsels de wereld in zullen werpen!
“De eerste helft van je leven ben je bezig iemand te worden, de tweede helft van je leven ben je bezig te accepteren dat het niet is gelukt” – Schopenhauer.
Het is 20 jaar geleden dat de mannen voor het eerst samen op het podium stonden. Je zou zeggen dat ze elkaar na zo’n tijd goed kennen, maar is dat wel zo? In hun nieuwe cabaretprogramma Hou Dat Vast denken ze elkaar alles te kunnen vertellen, maar of dat nou zo verstandig is...
Confronterend grappig is het in ieder geval wel! Met ontroering als onverwachte bonus. Dat weten ook de bezoekers van hun laatste programma Geloof ons nou maar waarmee Veldhuis & Kemper naast volle zalen en prachtige recensies ook een schitterende nominatie voor de belangrijkste cabaretprijs van Nederland ‘de Poelifinario’ in de wacht sleepten.
U snapt, de mannen hebben maar één wens: Hou dat vast!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★