Als ik dit schrijf ben ik op wintersport. U misschien ook wel, want met 1 miljoen Nederlandse wintersporters is die kans vrij groot. 1 miljoen… Dat zijn er net zoveel als er aan de antidepressiva zitten. En elke morgen als ik in het ‘skiraum’ hier het gevecht met mijn skischoenen aan ga, raak ik er meer en meer van overtuigd dat die twee rechtstreeks met elkaar te maken hebben. Wat een gekloot is het toch.
Ik snap meteen weer heel goed waarom ik maar eens in de paar jaar aansluit bij mijn sneeuwminnende gezin. Je moet er toch elke morgen weer twee gebroken enkels voor over hebben om jezelf in die orthopedische miskleunen te wurmen. Ik ben al drie keer terug geweest naar de skischoenenverhuur waar ze me met 2 man sterk lachend tot bloedens toe in die voorgevormde martelschoenen persen en me vervolgens aankijken met hun kenmerkende Oostenrijkse “Wat-is-eigenlijk-je-probleem”-blik? Dus strompel ik weer braaf terug en rol me in de rest van mijn hippe, waterafstotende dekbed. Als ik buiten klompvoetje voor klompvoetje het bobbelige landschap aftast, voel ik me net Neil Armstrong maar dan met een obese kameel op z’n rug. Ik zweet binnen 34 seconden erger dan René Froger op BikramYoga en ben zo mobiel als Karin Bloemen op de evenwichtsbalk. Maar ik ploeter moedig door naar een rustig plekje om mijn ski’s onder te trappen. En natuurlijk kan ik elke ochtend weer net zo hard zwetend en vloekend terug omdat ik de verkeerde ski’s mee naar buiten heb gezeuld. Ik kan het gewoon niet. We doen elke keer weer ons best om elkaar te vinden hoor, de wintersport en ik, maar ondanks alle goede bedoelingen lijk ik nog het meest op Sylvie Meis die een relatie in stand probeert te houden. Ik wil het écht, maar het lukt niet. Vanmorgen nog vraagt een Nederlandse mevrouw (althans, ik vermoed dat er ergens onder die camouflage Gore Tex nederzetting een vrouw verborgen zit) welke pistes ik allemaal al heb gedaan. De blauwe, de rode of de zwarte? “Volgens mij waren ze allemaal gewoon wit” probeer ik. Mijn zoontje stapt 2 meter opzij, doet alsof ie me niet kent en hupt net zo lichtvoetig als z’n moeder richting skilift. Ik laat ze. Zijn instructies waren kristalhelder. “Papa, als-je-blieft geen pizzapunt naast mij op de piste!” Bovendien, het is bijna 10 uur, als ik nu begin te sjorren aan mijn skischoenen is het tegen de tijd dat ik ze uit heb net lunchtijd. 1 Miljoen… Net zoveel Nederlanders als er volgens RTL Nieuws een overactieve blaas hebben. Hopelijk zijn het niet dezelfde. Als je 10 keer per dag moet plassen, is het als man bij -21 graden moeilijk zoeken in je broek. Alles krimpt. 1 Miljoen… Volgens het CBS precies net zoveel als er in dit jaar in ons land officieel in armoede leven. Schandalig natuurlijk. Maar je hoort ze er niet over. Sterker nog, toen zij afgelopen week bij de Voedselbank in de Telegraaf lazen over Siberische beren op onze wintersportwegen en honderdduizenden bevroren tenen, vingers en lippen dachten ze alleen maar; al die luxe is jullie van harte gegund! En na afgelopen week snap ik ze helemaal.
Tot in het theater!
Richard Kemper
Vanaf 2024 gaan we weer werken aan een nieuw programma! We weten nog niet wat het wordt, met wie of waarover het zal gaan. Alleen dat we er allebei zijn staat vast. Heerlijk als alles nog open ligt!
Vanaf april t/m juni 2024 spelen we in een beperkt aantal zalen werkvoorstellingen waarbij we onze eerste spinsels de wereld in zullen werpen!
“De eerste helft van je leven ben je bezig iemand te worden, de tweede helft van je leven ben je bezig te accepteren dat het niet is gelukt” – Schopenhauer.
Het is 20 jaar geleden dat de mannen voor het eerst samen op het podium stonden. Je zou zeggen dat ze elkaar na zo’n tijd goed kennen, maar is dat wel zo? In hun nieuwe cabaretprogramma Hou Dat Vast denken ze elkaar alles te kunnen vertellen, maar of dat nou zo verstandig is...
Confronterend grappig is het in ieder geval wel! Met ontroering als onverwachte bonus. Dat weten ook de bezoekers van hun laatste programma Geloof ons nou maar waarmee Veldhuis & Kemper naast volle zalen en prachtige recensies ook een schitterende nominatie voor de belangrijkste cabaretprijs van Nederland ‘de Poelifinario’ in de wacht sleepten.
U snapt, de mannen hebben maar één wens: Hou dat vast!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★