Over Yolanthe? Ja. Ik zou niet weten wat voor zinnigs ik over de 21 onthoofdingen door IS kan zeggen. Yolanthe dus. Noem het een vlucht in de onbelangrijkheid. Dat moet Tim den Besten ook gedacht hebben toen hij een documentaire maakte over Yolanthe Sneijder-Cabeau van Hatseflats. Ik zag het bij De Wereld Draait Door. Een verlegen, best sympathieke Tim vertelde daar over zijn obsessie voor Yolanthe. Hij gaf toe verslaafd aan haar te zijn.
Nu kennen we allemaal de taferelen van schreeuwende fans die flauw vallen als ze een glimp opvangen van de correctiestring van Marianne Weber of geld bieden op het teennagelschaartje van Frans Bauer, maar Tim heeft precies het tegenovergestelde. Hij ergert zicht kapot aan Yolanthe. Bijvoorbeeld aan het feit dat Yolanthe zichzelf wel retoucheert op foto’s maar haar vrienden niet. Of de suggestie dat ze de armbandjes van haar sierradenlijn allemaal zelf rijgt. Zijn bezwaar; het is niet echt. Ik vond het item bij DWDD en de documentaire vermakelijk. En hoe belachelijk ook, het fenomeen an sich herken ik wel. Ik heb het zelf een tijdje gehad bij Daphne Deckers. Elke column van Daphne ontdekte ik wel een uitspraak die mijn haren overeind deden staan. Bijvoorbeeld, dat ze een kraampje op Koninginnedag voor de kinderen had geregeld, zodat die zelf een zakcentje konden verdienen. Leuk, denk je nog. Tot ze erbij vertelde dat ze zo eindelijk van die 124 paar dure merkschoenen die ze toch nooit meer droeg af kon komen. Aaargh!!! Heeft nog een scène in een van onze cabaretprogramma’s opgeleverd. Nu zou ik dat niet zo snel meer doen. Misschien is dat de ‘prijs’ van ouder worden. Het wordt steeds moeilijker om écht een hekel aan mensen te hebben. Ze hebben altijd wel een verhaal of bedoelen het goed. En sinds ik zelf kinderen heb denk ik altijd even aan het moment dat een ouder ziet dat zijn of haar dochter publiekelijk zo wordt afgezeken. Wij weten inmiddels zelf ook een beetje hoe het is. Bij elk tv-optreden zijn er zeker 20 mensen die twitteren dat onze verschijning een mooi moment is om naar de wc te gaan of dat we gewoon dood moeten. Blijkbaar vinden we het belangrijk om te laten zien wie we zijn door ons af te zetten tegen anderen. En willen we bij een groep horen, dan vinden we dezelfde mensen stom die door die groep wordt verguisd. Best triest eigenlijk. Wat ik van Yolanthe vind? Ze lijkt me wel aardig. En haar Stichting ‘Free a Girl’ heeft mijn sympathie. Vorig jaar deden we daar nog een benefiet-optreden. Ze was er zelf helaas niet. Dus openden we ons stukje natuurlijk wel met haar te ver-excuseren wegens “dringende andere verplichtingen”; de uitverkoop in Istanbul was net begonnen. Had ze heus om kunnen lachen denk ik. Het lijkt me namelijk een stoot die wel tegen een stootje kan. Alhoewel, ik las dat ze een advocaat tegen de documentaire heeft ingeschakeld. Lieve Yo, let it go. Tim heeft gewoon last van een bekend fenomeen in de psychologie waarbij je eerst geobsedeerd bent door iemand waar je je later kapot aan ergert. Er is zelfs een woord voor: verliefdheid.
Met de groeten van Veldhuis,
Richard Kemper
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★