Zwarte dinsdag… Ik moet van Haarlem naar Sittard in de zwaarste avondspits van het jaar. Avondspits!? Het was 15:30. Een middagspits. Het andere gezicht van welvaart. Het gaat te goed met dit land… En met mij ook, want ik heb me een tijdje geleden ‘voor het milieu’ in zo’n oplaadbare vibrator laten lullen. Ter compensatie voor het gebrek aan motorgeluid hebben ze ‘m volgehangen met gadgets en apps. Eén daarvan is een ‘autopilot’ functie. De soft- en hardware rijdt weliswaar als een aangeschoten tiener met te grote schoenen op te kleine pedalen, maar met name in de file is het ideaal.
Optrekken, afremmen, vol gas of vol in de ankers, de auto doet het allemaal. Gelukkig maar want ik ben omringd met mensen die rijden alsof ze in een elektrische rolstoel zitten die ze alleen maar kunnen besturen door in een rietje te blazen, en nu allemaal de hik hebben. De ‘navagatie-app-met-file-meereken-functie’ zegt dat ik er vier en een half uur over ga doen. Godgloeiende. Even haat ik m’n werk. En ik ben niet alleen. Wanhoop op de gezichten om me heen. Wie heeft ons wijsgemaakt dat dit welvaart is? 5 banen dik stromen we als sardientjes, elk in een eigen blikje, de fuik in. Je moet wel want omdraaien en tegen de stroom in zwemmen kan niet meer. Welvaart vraagt om 5 banen maar wat heb je daar aan als er overal hik-staart botsingen zijn waardoor iedereen er 4 moet opschuiven. We rijden 3… De auto stuurt en om mezelf te troosten kijk ik op m’n telefoon een aflevering van ‘Ik Vertrek’. Dat helpt. In de file from hell zitten is nog altijd minder erg dan in je blote reet je failliete naturistencamping in Roemenië proberen te redden van een lokaal riviertje dat in een wildwaterbaan is veranderd. En dan heb ik nog de mazzel dat ik vanochtend niet met dezelfde koppen in de tegenovergestelde richting stond. Aan de rest is te zien dat dit wél de 2e keer is vandaag. Vanochtend waren ze vertrokken terwijl de rest van het gezin nog sliep en nu zijn ze met een duizelingwekkende vaart van inmiddels 6 km/pu op weg naar huis in de hoop de kinderen voor het slapen gaan nog net een vlugge kus op de natte haartjes te kunnen geven. Welvaart… Grappig dat uitgerekend dat woord veroorzaakt wat ik zie. Wie heeft er wel vaart? Niemand. Ik kom een kwartier voor aanvang aan in het theater. Wat een &*@-rit. Ik kijk de zaal in en zie dezelfde gezichten als net maar nu met een verwachtingsvolle glimlach terugkijken. Dat zij hier zijn is ook welvaart. Ineens ben ik zo trots als een aapje van Johan Derksen dat ik die gezichten zwarte dinsdag mag proberen te doen vergeten. Voor die paar uur die er zit tussen nu en morgenochtend. En straks rij ik terug, 120km per uur. Op het handje! Ok, ik zal nooit meer klagen. Wie heeft er wel vaart? Ik.
Tot in het theater,
Remco Veldhuis
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★