Het is midden in de nacht. Ik ben in m’n badjas in de achtertuin bezig een klein ijsbaantje aan te leggen. Klotewerk want ik moet om de 2 uur de wekker zetten om een nieuwe laag water op te spuiten. Het is stervens koud, maar ik heb het er voor over. Ik ben namelijk in een verbeten strijd met m’n achterbuurman verwikkeld om wie het eerst de kinderen uit de buurt door z’n tuin kan zien schaatsen. ‘It giet oan’ hoor ik mezelf mompelen. Dus giet ik ook maar rustig nog even oan. Door de onderkoeling beginnen m’n gedachten af te dwalen...
Ik kan hier stinkend rijk mee worden. Ik woon in een prima buurt dus als ik de eerste ben zit er een godsvermogen in aan toegangskaartjes en koek & zopie. Rustig aan, want ik wil ook weer niet bij die 62 mensen horen die meer bezitten dan de 3,6 miljard armste wereldburgers. Dat is zo’n obsceen gegeven. Wat moet je met zoveel geld!? Of erger, wat heb je wel niet moeten doen om het te vergaren!? Kijk, die eerste 2 á 3 miljardjes, dat weet u ook, die trek je met een beetje hard werken en wat manipulatief gedrag nog wel naar je toe. Maar voor alles daarboven moet je ‘twentyfourseven’ over lijken gaan. Een ijskoude zijn... Eigenlijk is het tijd voor een maximaal toegestaan vermogen. Als het met auto’s kan, waarom dan niet met geld. “Nee meneer helaas, u mag niet meer bezitten dan u nu al heeft. Maar 5 miljard is toch ook al heel mooi!?” Het diep zwarte ijswater glanst in de nacht. Ik raak bijna bevangen door de kou. Maar ik moet blijven spuiten. Ik moet en zal als eerste dat ijsbaantje klaar hebben. Ineens schrik ik op van de contouren van boze mensen die met Nederlandse vlaggen voor me staan te zwaaien. “We moeten hier geen ijsbaan!” scanderen ze. Ik ken ze niet. Ze komen in ieder geval niet uit deze buurt. Woest zijn ze. “Onze kinderen lopen gevaar door jouw ijsbaan. Ze kunnen vallen. Op hun stuitje! En het trekt mensen uit slechte buurten aan die hier dan ineens willen schaatsen. Kou-zoekers! Dit is ónze kou!” Als ik als een ME-er m’n tuinslang op ze richt om ze op afstand te houden zie ik dat het de rododendrons zijn. Dit gaat niet goed zo. “Moet… warmte… voelen…” Ik strompel naar binnen en pak de LINDA van m‘n vrouw. Godzijdank, daar… De als twee wokkels verstrengelde, naakte lichamen van Kim Feenstra en Geraldine Kemper werken als een warme rum met een scheutje chocomel er in. Da’s dus ook een Kemper om je kleedkamer mee te delen... Een warme kruik voor m’n ogen is het. Een kop soep voor m’n ziel. M’n badjas kraakt niet meer en ik kom een beetje tot de leven. En dat is maar goed ook, want daarbuiten is het koud. Ijskoud. En over een uur gaat de wekker voor een nieuwe laag.
Tot in het theater, ook lekker warm.
Remco Veldhuis
Vanaf 2024 gaan we weer werken aan een nieuw programma! We weten nog niet wat het wordt, met wie of waarover het zal gaan. Alleen dat we er allebei zijn staat vast. Heerlijk als alles nog open ligt!
Vanaf april t/m juni 2024 spelen we in een beperkt aantal zalen werkvoorstellingen waarbij we onze eerste spinsels de wereld in zullen werpen!
“De eerste helft van je leven ben je bezig iemand te worden, de tweede helft van je leven ben je bezig te accepteren dat het niet is gelukt” – Schopenhauer.
Het is 20 jaar geleden dat de mannen voor het eerst samen op het podium stonden. Je zou zeggen dat ze elkaar na zo’n tijd goed kennen, maar is dat wel zo? In hun nieuwe cabaretprogramma Hou Dat Vast denken ze elkaar alles te kunnen vertellen, maar of dat nou zo verstandig is...
Confronterend grappig is het in ieder geval wel! Met ontroering als onverwachte bonus. Dat weten ook de bezoekers van hun laatste programma Geloof ons nou maar waarmee Veldhuis & Kemper naast volle zalen en prachtige recensies ook een schitterende nominatie voor de belangrijkste cabaretprijs van Nederland ‘de Poelifinario’ in de wacht sleepten.
U snapt, de mannen hebben maar één wens: Hou dat vast!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★