Bevrijdingsdag: Ik ga met m’n gezin naar het kinderfestival in Haarlem. Het is lekker weer, ik heb een geweldige parkeerplek gevonden, we hebben ‘broodjesgezond’ en een fles water mee. Oftewel, deze middag kan nu al niet meer stuk. Maar als een alinea zo eindigt dan weet je: die kan wél stuk…
Het begon bij de entree. Iedereen wordt ‘gefouilleerd’. Verdrietig bij een kinderfestival maar ok. Idioten maken ook geen onderscheid tussen kinderen en volwassen, dus. Maar voor me zie ik grote gele containers langzaam gevuld raken met vooral hele veilige spullen. Eten, drinken, paraplu’s. Geen drugs, maar broodjes. Geen messen maar bidons met appelsap. De vernietiging wacht. Waarom? “Er is eten te koop en daar komen de inkomsten van” is de verklaring. Alles in mij wil in opstand komen maar in de geest van de dag is dit nou niet echt het moment om iedereen voor ‘protocolfascist’ uit te gaan maken. Dus hou je in Co. Wil je wat eten, dan zal je munten moeten kopen. De kleinste hoeveelheid is 10 euro. Best veel voor bijvoorbeeld iemand met een uitkering, maar goed, freedom comes at a price blijkbaar. Van alle opwinding heb ik honger gekregen en ik kijk om me heen: poffertjes, pizza, patat, suikerspin, tosti’s en ijs… Dát is het alternatief wat een kinderfestival biedt voor de broodjes die in de containers zijn geflikkerd. Jaja, ik snap het. Er moet geld verdiend worden en dan is ‘gezond’ niet perse omzetverhogend maar toch. Ontspan Remco, het zijn geen ‘frituurfascisten’ of ‘tostiterroristen’. Klaar nu. Genieten, en niet zeiken. Ik heb het nog niet gedacht en het begint wél te zeiken. En dan blijkt ook waarom de paraplu’s niet mochten. Er zijn poncho’s te koop… De boodschap is duidelijk: om vrijheid te vieren moet onze kinderen dik én nat worden. En indirect ook dat een bijstandsmoeder met 3 kinderen maar beter buiten de hekken kan blijven, want vrijheid is zo best prijzig. Maar goed. De zeikende regen stopt niet en ik heb het ook wel een beetje met mezelf gehad, dus weg hier. Ik zoek de ‘armst’ ogende vrouw met kinderen die ik kan vinden en geef haar onze munten. Haar ietwat dikke zoontje roept meteen “top, mag ik dan nog een suikerspin!?” Zucht. We gaan maar ergens overdekt lunchen. Ook dat is vrijheid. In de kaart geen kindermenu te bekennen dus ik vraag de ober ernaar: “Tuurlijk: patat met frikandel of kroket”. En op dat moment valt een Spa blauw van z’n dienblad over m’n kinderen heen. Goed, deze middag blijft blijkbaar hardnekkig vasthouden aan haar eerste opzet: ongezond eten en nat. Ik ben er klaar mee. Vrijheid ja, blijheid even niet. Deze zeurfascist gaat maar even een stukje hardlopen door de duinen. En als ik er dan toch ben ook maar even langs het monument voor de gevallenen. Even dankjewel en sorry zeggen. Zij kunnen er tenslotte ook niks aan doen...
Met de groeten van Kemper,
Remco Veldhuis
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★