Ik ben op een première van een film. Een niks mis mee film, maar ook niet eentje die blijft hangen. Ik ben eigenlijk niet zo’n premièreman. Het leukste is altijd dat ik er een leuke foto met m’n vrouw aan overhoud. Deze keer ook hoop ik. Ze ziet er namelijk prachtig én tegelijkertijd grappig uit in haar zwarte jurkje met witte strepen die een blokpatroon vormen. Verder zijn premières en ik geen match. Ik heb namelijk altijd de dwangmatige behoefte eerlijk te ventileren wat ik ervan vond...
En dat is niet altijd handig. Iedereen wil na afloop van een première namelijk alleen maar horen dat het FAN-TAS-TISCH was. Ik ook. Kom nooit aankakken met ‘ik vond de vorige leuker’ als je me tegenkomt na de première van ons nieuwste cabaretprogramma. Waarom ik naar anderen dan perse wél eerlijk wil zijn is mij een raadsel. Komt het door welkomst-gin-tonic met een schijfje appel? Niet eens echt lekker maar hé, gratis is gratis. Of kan ik bij het zien van allerlei halfnaakte modellen in gala-lingerie gewoon niet meer fatsoenlijk nadenken? Of word ik gewoon een ouwe zemelaar zodra ik een smoking draag? Omdat ik niet zelf ben uitgenodigd, maar als de ‘plus 1’ van mijn vrouw neem ik me voor deze keer echt m’n tong er af te bijten. “Gedraag je hè” sist m’n vrouw. Ik ben dus gewaarschuwd. Na het zien van de film besluit ik het te laten bij woorden als ‘vermakelijk’ en het platgetreden ‘feel good’. Punt. Dan begint de borrel... De eerste ster komt in beeld, geeft m’n vrouw een compliment over haar geblokte jurkje en vraagt “en?” “FAN-TAS-TISCH!” hoor ik mezelf zeggen. En direct er achter aan: “heb jij een krijtje bij je? Kunnen we lekker even boter, kaas en eieren spelen op m’n vrouw.” Huh!? Zei ik dat nou of dacht ik dat? Dan komt ster twee in beeld: “Kiiiiiind wat een leuk jurkje! Vonden jullie het leuk?” “FAN-TAS-TISCH!” hoor ik mezelf nogmaals zeggen. En direct daarna “als er nou plakken ananas en schijfjes tomaat in die gin-tonics zouden drijven konden we lekker even vier op een rijen op dat jurkje!” Oh mijn god… Het is groter dan ik. M’n vrouw is ‘not amused’ en gaat naar het toilet. Ik voel nattigheid en volg haar. Ik verontschuldig me bij de ster: “even achter m’n dambord aan. Wie weet kan ik haar schaken.” Nou ja zeg, het stopt niet!!! Ik heb Ventiel de la Tourette. Als er overdruk ontstaat moet er schijnbaar iéts geventileerd worden. En m’n vrouw is blijkbaar de sigaar. Schuldbewust wacht ik haar op bij het toilet. Als ze naar buiten komt kijkt ze me meewarig aan. “Lastig hè, volgende keer zeg je maar gewoon weer wat je vindt ok. Kom, we gaan naar huis.” Dankbaar dat ze zo rustig blijft wil ik haar een kus geven, maar ik hou me maar even in. Dadelijk bijt ze m’n tong er af…
Tot in het theater!
Remco Veldhuis
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★