Rome is niet in een dag gebouwd, maar met Rome slopen kom je daarentegen in een dag een heel end. Mooi stukje Holland promotie was het! Even geen tutjes met Zeeuwse kapjes en een bosje tulpen tussen de borsten, nee: foto’s van bloedende Jannen, Johannen, Berends en Berten in de boeien. Videobeelden van Kezen, Klazen en Karels die in hartje Rome alles kort en klein sloegen. Als een horde wilde stieren door de straten van Pamplona, alles verpletterend op hun weg.
Ik schaamde me diep, maar voelde me tegelijkertijd niet in het minst verantwoordelijk. Terwijl ik de Italianen hoorde oproepen tot het eisen van excuses realiseerde ik me ineens de verdrietige parallel met de roep om moslims afstand te laten nemen van de aanslagen in Parijs. Ik wil op geen enkele manier het slopen van een binnenstad gelijk stellen aan het executeren van een hele redactie van een blaadje, maar ik begreep ineens wel extra goed hoe je je niet verantwoordelijk kan voelen voor acties van menen die op een bepaalde manier wel degelijk tot ‘jouw groep’ behoren. Moesten alle Nederlanders afstand nemen van de gebeurtenissen in Rome? Ik ben er één maar ik voelde me in niets geroepen afstand te nemen. En toen ik zocht op de hashtag #nietmijnnederland kwam ik ook bijzonder weinig andere ‘afstandnemers’ tegen. “Maar we hebben het hier over landgenoten en dat is wat anders geloofgenoten” hoor ik u denken. Goed punt. Laat ik het breder trekken: hadden álle voetballiefhebbers afstand moeten nemen van het gedrag van deze voetbalfans? Wat vind jij Geert? Je was er als de kippen bij om iedereen die zelfs maar eens in buurt van een moskee was geweest op te dragen zich te distantiëren van Parijs, maar hoe zit dat nu? Of zou je zo’n oproep alleen doen als het om VVV supporters ging? Of voel je je zelfs dan nog niet verantwoordelijk? Terecht, want dat ben je niet! En toch verwachten we het van anderen wel. Het is meten met twee maten, en dat maakte Rome pijnlijk duidelijk. Gelukkig wordt er door de Italianen óók met andere maten gerekend. Strafmaten wel te verstaan! Geen lullig taakstrafje, maar een dik jaar stagelopen in de gevangenis van Rome! Eigen schuld, dikke boete denk ik dan. Wel mijn land, wel mijn landgenoten, misschien zelfs mijn naamgenoten, maar niet mijn verantwoordelijkheid… Als u dit leest ben ik in Oostenrijk, skiën. Ook met twee maten! En hun gezinnen. Nu maar hopen dat er niet nog een groep Nederlanders een paar Oostenrijkse uitsmijters tot bloedpap slaat. Dadelijk word ik door de Oostenrijkers geforceerd daar dan ook weer afstand van te nemen... Of misschien worden we op straat wel uitgescholden of bespuugd vanwege het gedrag van andere Nederlanders. Ik hoop het niet zeg... Ik hoop dan ook maar dat iedereen zich overal gewoon normaal gedraagt, dan kan ik tenminste in vrede skiën. En voor wie niet weet wat normaal is, een handige tip: when in Rome…
Met de groeten van Kemper,
Remco Veldhuis
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★