“Kent ie het al?” vraagt een moeder langs het hockeyveld. Haar stem trilt een beetje. Is het van de treiterende september-regen of zijn het de zenuwen? “Wat?” vraag ik. “Topo natuurlijk!” roept ze. Terwijl ze lacht met een moeilijk te negeren hik laat ze haar ogen rollen op een manier die wil zeggen dat ze heus wel door heeft dat ik haar in de maling neem. Ik ben immers cabaretier en dan doe je dat. Altijd.
Maar ik neem haar niet in de maling. Heel even was het me namelijk gelukt de eerste topografietoets van mijn zoontje te verdringen. Haar niet. Het is zo’n moeder die na afloop vraagt: “En? Wat voor cijfer hadden jullie?” Vorige week kwam ie met een cool loopje binnen, gooide nonchalant een kopietje op tafel en riep: “Volgende week topo!” Waar dit huiswerk z’n coolheid aan te danken had, was mij volstrekt onduidelijk. Zal wel iets te maken hebben met dat afkorten. ‘Topo’. Dat mag vanaf groep 6. “Nou spannend” zei ik en dacht “Nu begint de ellende”. Bij mij zorgt het woord ‘topo’ nog steeds voor zwetende handen en een trillend ooglid. Ik was er zó slecht in. En volgens mijn dierbaren ben ik nog steeds altijd de weg kwijt. Als we gaan shoppen en ik een winkel uitloop, sla ik steevast de verkeerde kant af om na 20 meter praten in het luchtledige zo onopvallend mogelijk om te draaien en snel achter m’n groepje aan te rennen in de hoop dat niemand het heeft gezien. Ik heb 2 jaar op voetbal gezeten, maar geen bal aangeraakt omdat ik de kleedkamer nooit kon vinden. Kortom: dat ik elke avond op een podium ergens in Nederland sta die correspondeert met de betreffende datum en plek op onze speellijst mag gerust een godswonder genoemd worden. Of efficiënte begeleiding van Veldhuis, dat kan ook. Toen Purmerend na 5 dagen oefenen nog steeds op Texel lag en Hilversum tussen Beverwijk en Heemskerk, vroeg mijn zoontje zich geïrriteerd af: “Waar heb ik dit eigenlijk voor nodig!? We hebben toch Google Maps?” Ik probeerde voor het fatsoen nog iets te roepen over hoe belangrijk richtinggevoel is en dat je niet altijd Google Maps bij je hebt. Een Nederlands elftal moet om te scoren wel een idee hebben welke kant ze op moeten voetballen bijvoorbeeld. Met een uitgestreken smoelwerk keek ie langs me heen. Oké ik geef toe, het was niet het beste voorbeeld, maar ik moest wat. Maar hij keek niet langs mij, maar naar de tv achter mij. Het jeugdjournaal. Beelden van vluchtelingen. Een kaart. Pijlen met vluchtroutes uit Syrië. Kinderen op de nek van hun vader. Aan de hand van hun moeder. Alleen. Een stem legt uit dat ze duizenden kilometers moeten reizen. Zonder kaart. Mijn zoontje fluistert: “Zij moeten veel topo kennen…” Hij pakt zijn vel erbij en begint opnieuw. “Hoorn, Huizen, Beverwijk, Heerhugowaard...” Ik zie ‘m worstelen. En terwijl de beelden van het Jeugdjournaal in de achtergrond doordraaien denk ik: tja, al ken je alle plekken van de wereld, uiteindelijk is er maar ééntje die er echt toe doet: thuis.
Met de groeten van Veldhuis,
Richard Kemper
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★