Paniek bij het hek voor de basisschool van mijn zoon. Een kluwe vaders en moeders schreeuwen opgewonden door elkaar. “Hoe kàn dit nou?!”… “Ik heb dit to-taal gemist!”…. “Wie is hiervoor verantwoordelijk?!” Wat heeft ie nu weer gedaan, denk ik en probeer zo onopvallend mogelijk weg te sluipen. Voor ik het weet sta ik net als de vorige keer aan een groep boze ouders uit te leggen dat ie weliswaar keihard “Soms is het leven echt volkomen kut!” in de klas heeft geroepen maar dat dit een zin is uit een liedje van z’n vader en ze dat als artistieke vrijheid moeten zien.
Een luizenmoeder met rood aangelopen hoofd verspert me de weg: “Ze hebben donderdag opeens studiedag!” gilt ze in m’n oor. “Ach jezus…” kan ik alleen maar uitbrengen. Elke ouder weet wat dit betekent: je kind onverwacht de héle dag thuis. Even voor de mensen zonder kinderen, dat is dus niet de bedoeling! Kinderen leuk, maar vooral in het weekend. Maar zomaar onverwacht een hele dag je kind thuis… de Hél! Het gooit onze schema’s in de war, deadlines komen in gevaar, werkbesprekingen moeten worden omgezet... Voor het hek scrollen mensen driftig door hun agenda, opa’s en oma’s worden opgetrommeld. Ik hoor een zakenman in z’n telefoon roepen: “Mam, met Peter… Peter… Je zoon!!! Ja, dat is een tijdje geleden maar daar bel ik niet voor, wat doe je donderdag... Hoezo heb jij ineens een rollator? Hoe lang al? Twee jaar!?” Op dit soort momenten prijs ik me gelukkig met werk in de avonden. De donderdag zelf hebben op de groep 7 groepsapp afgesproken op het schoolplein om… gaat me niet aan. Ik roep “Als je straks nog even hier wil komen met een paar vriendjes prima hé!” Twee uur later komt er een stoet van 14 kindjes m’n werkkamer binnen wandelen. “Wij zijn even chillen!” lopen ze door naar de huiskamer. Wat een gezelligheid. De muziek gaat aan. Hard. Er wordt gedanst. Mijn zoon heeft van z’n zakgeld voor € 6,88 voor iedereen zakjes chips gekocht, een fles cola en dropveters. Jongetjes steken hun hoofd om de hoek: “Yo, wat is hier de Wifi?” De groep groeit aan tot de hele klas. Dan ineens, alsof ze een teken krijgen, lopen ze de tuin in, inclusief draadloze box. Het stoelendansen is verruild voor ‘StopDance’: keiharde muziek die iemand onverwacht op pauze zet waarop de hele club midden in een beweging stilstaat als een standbeeld. Meesterlijk gezicht. Ze ‘dropveteren’. Aan de ene kant van de dropveter begint een jongen en aan de andere kant een meisje tot ze bij elkaar zijn, dan volgt een kusje. Of iets dat erop lijkt, een soort lik. Ik kijk naar buiten. De klasgenootjes zijn van een clupje snotneuzen verworden tot een groep vrienden die het leven wel op willen vreten. Hun energie buitelt over elkaar. Ik zie mijn zoon. Klaar voor het echte leven waarin als het aan hem ligt groots en meeslepend gefeest gaat worden. Ik snap ineens waarom het vandaag ‘Studiedag’ heet. Vandaag heeft ie geleerd een beginnetje te maken. Voor € 6,88. Als z’n moeder thuiskomt en me een kus wil geven hou ik haar tegen. Ik stop een dropveter in mijn mond en geef haar de andere kant. Weer wat geleerd.
Richard Kemper
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★