Collega’s Jochem en Erik namen deze week de zak bij het Sinterklaas journaal. Ze kregen ’m niet, ze namen ‘m! Geen hoofd- of stuiterbalpiet meer dus. Van Muiswinkel kwam met een officiële (under)statement: “De lol is er wel een beetje vanaf”. Snap ik. Ik trek m’n laarzen en aan ploeter wat door de reacties. Naast veel bedankjes is het vooral veel stront. Racistische stront, patriottische stront, linkse stront, rechtste stront, stront uit alle hoeken… Ik had al een donkerbruin vermoeden na de aankondiging van Sylvana Simons zich bij een bedenkelijk clubje aan te sluiten, maar nu weet ik het zeker: er woedt een emotionele burgeroorlog in Nederland. Een onderhuidse guerrilla! En de kleur van de huid waaronder die woedt heeft álle tinten...
Ik zou de rest van deze column kunnen vullen met voorbeelden van die stront, maar dat vind ik te veel eer. Grofweg komt het er op neer dat als je tegen iets bent je moet worden “uitgezwaaid of in zee worden gekatapulteerd” en als je voor iets anders bent dan “rot je ook maar op” naar het land waar je helemaal niet vandaan komt. Hilarisch triest is het. Ik kan me nu al verheugen op de uitleg van m’n kinderen aan m’n kleinkinderen over wat het Sinterklaasfeest was. “Oh, dat was een feest dat de mensen van opa en oma’s leeftijd hebben laten stikken onder een hele grote berg stront”. En ze hebben gelijk. Ondertussen vermaak ik me met fantaseren over welke collega gestoord genoeg is om dit met stront besmeurde stokje van de heren over te nemen. Dolf Jansen lijkt me niet handig, die flikkert het hele tijd in een regenpijp. Paul de Leeuw is een beetje zonde van de dakpannen (al kun je het al wel zien zeg!). Marc-Marie zou op zich een goeie zijn. Die is een soort diverse samenleving in z’n eentje. Howard, Roue, Jörgen of Jandino daarentegen zijn uitgesloten. Anders zijn we weer terug bij af. Najib is wel een goeie, die voelt zich in álle buurten veilig. Maar Guido is weer niet handig. Alle kadootjes net náást de schoorsteen, zonde. Hans Teeuwen dan? Dat wordt een blijvend trauma voor heel veel kinderen. Guzman? Te boos op de wereld om een kindervriend te spelen. Phillip Geubels? Te sloom. Dan moet het Sinterklaasjournaal minimaal 1,5 uur worden. En de oude garde schiet ook al niet op. Youp moet nog herstellen en Freek wil natuurlijk perse de zing- of zeurpiet zijn... Fuck, dat is nog niet makkelijk zeg. Denk Remco, denk… Ja ik heb het! Vergeet de cabaretiers, we gaan werven bij de AZC’s! Zolang we er nog niet uit zijn qua Piet gaan we werken met vluchtelingen! Die weten wat het is om bepakt en bezakt hun land te moeten verlaten, hebben vaak ruime ervaring met langere tijd op zee zijn, zijn bekend met het principe van een tijdelijk verblijf, hebben geleerd te dealen met negatieve én positieve reacties op hun aanwezigheid en worden niet warm of koud van een pietluttig burgeroorlogje waar met stront wordt geschoten. Sterker nog, die moeten alleen maar heel hard lachen om dit soort stront. Vergeleken met hun stront is deze dan ook om te gieren…
Remco Veldhuis
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★