Het enige ‘positieve’ wat ik voor mezelf kan
bedenken aan het Songfestival, is dat ik me er zó over opwind dat het me
jaarlijks in ieder geval één column oplevert. Bij deze! Opwinden is eigenlijk
een understatement. Ik ben er tegen! Waarom? Omdat het volslagen onzin is om
liedjes met elkaar in wedstrijdverband te vergelijken. Dat kan niet! Het zijn
appels en peren. En dat is geen flauwe verwijzing naar wiens figuur dan ook!
Over smaak valt al eeuwen niet te twisten, maar je kan er volgens de festivalfreaks kennelijk wel “douze points” aan hangen. Balkanbullshit! Op een gekke manier is het net als de Paralympics. Niemand is exact precies even gehandicapt als een ander en daarmee zijn de prestaties onderling eigenlijk niet te vergelijken. Laat staan dat er een winnaar valt aan te wijzen! Maar bij de Paralympics zijn het tenminste nog meetbare (top)prestaties. Maar wat is er in godsnaam meetbaar aan een liedje? Niks! Ja, de hoogste noot, de meeste woordjes, het kortste refrein, de slechtste Engelse uitspraak. Maar niet hoe goed een liedje is. Dat is niet meetbaar. En omdat ze dat bij de AVROTROS ook weten gaat ‘t hele circus maar zeer beperkt over ‘liedjes’. Logisch, want daar ben je snel over uitgeluld. “Ik vind het mooi!”, “Oh, ik niet.” Punt. Einde discussie. Dus wat gebeurt er? Ze zetten vol in op het gelul eromheen. Wat zeggen de bookmakers? Jan Smit heeft er geen goed gevoel over. Trijntje is bezorgd over de belichting... (En terecht, met het gesmolten gezicht van Yolanthe nog vers in het geheugen weet iedereen wat “verkeerde belichting” kan doen!) En dan is er die jurk he. Fuck het liedje, die jurk, die gaat het ‘m doen! Ja of niet? Wat vindt u? En wat vindt verder elke lamlul die ooit een keer in de buurt van een schaar is geweest van die jurk!? En wat vinden de zich reeds verzamelende songfestivalnichten op straat in Wenen er van? “Kiiiiind, het lijkt wel een opengescheurde chocoladecake...”. En lijkt haar kont niet wat te groot? “In die ene jurk zeeeeker, maar in die tuinbroek is het net Lenny Kuhr! Gegarandeerd in de finale darling!” Het is hetzelfde liedje!?! Tot zover de opmaat. In Oostenrijk moest het gebeuren en schijnbaar was het om te Wenen. Stoptrijntje, Traantje Ooknaarhuis, elke grap is al gemaakt. Trijntje is zo’n beetje het beste wat dit land qua zang te bieden heeft en dus werd het niks. Logisch. Dat vind ik eigenlijk alleen maar lullig voor Trijntje. En die grapjurk die haar dat broekpak heeft aangenaaid moet een pak voor z’n broek krijgen. Verder zal ‘t me allemaal een spreekwoordelijke würst wezen. Ik vind het een stomfestival. Ik volg het al jaren niet meer. Ik heb wel eens iemand horen zeggen dat het niet lang meer duurt voordat er een vals zingende vrouw met een baard gaat winnen, maar zo erg zal het wel niet worden toch.
Met de groeten van Kemper,
Remco Veldhuis
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★