Vorige week mochten we in de Openbare Bibliotheek van Amsterdam optreden voor- en op verzoek van ene meneer Ritsmeester. Bij deze naam zullen heel wat lezers kijken als de directie van ProRail bij een cursus boekhouden stel ik me zo voor. Meneer Ritsmeester is namelijk beter bekend onder zijn alias: Frits Spits. Een van de bekendste en beste radiopresentatoren ooit. Hij presenteerde vorige week zijn nieuwe boek: ‘De Standaards van Spits. Een lees- en luistergids van de mooiste Nederlandstalige liedjes’.
Hier wordt het een beetje glad ijs, want ik ga zeggen dat wij best heel trots zijn dat een liedje van ons bij die 90 liedjes hoort: ‘Ik Wou Dat Ik Jou Was’. Het feit dat ik dat noem, zullen sommige lezers als onbescheiden interpreteren, waarvoor excuus. En eigenlijk ook weer niet, want trots is trots. Het is alweer 12,5 jaar geleden dat ‘Ik Wou Dat Ik Jou Was’ een hit was. Het was onze eerste single en we werden overvallen door het succes van dat liedje dat bij wijze van persiflage het slotnummer van ons eerste cabaretprogramma was. Vanuit het niets schoot het naar de 2e plek in de charts om daar nogal lang te blijven hangen. Sterker nog, het werd een gouden single en leverde een nominatie tot Beste Popgroep Nationaal op. Volgens onszelf voor 2 mannen met een piano onze beste grap tot dan toe. Het is nooit een nummer 1 geweest, maar we zijn dan ook met z’n tweëen dus dat is logisch. Freek de Jonge zei ooit: “Een imago maak je in 2 minuten en vervolgens vecht je er de rest van je leven tegen”. Hij heeft gelijk. Want hoewel de helft van Nederland het een leuk liedje vond en zo de weg naar het theater vond, vond de andere helft van Nederland het ver-schrik-ke-lijk! We hebben stapels brieven van mensen die het tot hun lijflied hebben gebombadeerd. Maar we hebben ook stapels brieven van mensen die de persiflage nooit vatte en het de slechtste tekst vonden die ooit is geschreven. Elke avond komen er nog (meestal) mannen naar ons toe met de bekentenis dat ze door dat liedje geen zin hadden, maar mee moesten van hun vriendin. Maar dat ze blij waren dat we zoveel cabaret doen. Dus hebben we dat gekke liedje de afgelopen jaren ook een beetje weggeduwd. Misschien hebben we er wel een beetje een haat-liefde verhouding mee gekregen. Want los van al die andere liedjes die we de moeite waard vinden of de dialogen, scènes en sketches uit 8 cabaretprogramma’s blijven we voor veel mensen toch “die jongens van dat liedje”. Misschien werkt het nu eenmaal zo. Geert Wilders is voor altijd die man met dat haar, Eva Jinek de dame met ‘the boobies’, Patricia Paay de vrouw met die automonteur en wij… precies. Er is al zoveel te onthouden. Op die avond in de bibliotheek en de woorden van de Meester realiseerden we ons ineens dat dat gekke liedje toch gewoon bij ons hoort. En dat na 12,5 jaar de tijd om er een beetje voor weg te duiken wel voorbij is. Dan maar onbescheiden. Sterker nog, ik denk dat ik in het directie-overleg ga voorstellen om het zo nu en dan weer eens ouderwets als toegift te spelen. Eens kijken of ie de tekst nog weet.
Tot in het theater!
Richard Kemper
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★