Ik weet het, eerst zien dan pas (be)oordelen, maar toch. Ik vond deze eerste week al een donkere week. Der Donald is president 45… Een getal dat ik tot voor kort associeerde met een gevoel van bevrijding, maar nu even niet. Ik dacht een paar keer: als het zwart wit beelden waren geweest was deze AH-erlebnis compleet. En dan heb ik het niet over de eerste conceptstore van Albert Heijn in Duitsland... Nein.
De nieuwe CEO van het land dat de Nederlanders ooit bevrijdde had 19 januari niet duidelijker kunnen beginnen. “America First, America First!!” Maar niet voor alle Amerikanen. Want de 20ste zette ie met z’n kleine handjes al gelijk een handtekeningetje onder een decreet dat veel Amerikanen hun ziektekostenverzekering gaat afnemen. “Je mag als soldaat in het arbeidersleger voor de fabrieken van m’n vriendjes, maar als je je rug naar de klote werkt kun je de mijne op!” Ook was er de eerste aanzet tot een vertrek uit de VN, het begin van een nieuwe strenge anti-abortuswet en een selectief inreisverbod. Een embryo is blijkbaar belangrijker dan een moslim met een verblijfsvergunning. En we maakten opnieuw kennis met z’n manische kant. Aan de speech bij de door hem niet gek lang daarvoor als Nazi’s afgedane CIA was geen touw vast te knopen. “God liet het stoppen met regenen toen ik ging spreken”. Het regende! En “de beelden kunnen niet kloppen, ik zag wel 1,5 miljoen mensen”. Ik snap dat als je kleine handjes hebt, het al snel lijkt of je een enorme lul hebt, maar zo werkt het toch niet ook met die kleine oogjes van ‘m!? Als je hem een schatting laat maken van het aantal paaseitjes (ja ja, ze liggen er weer) in een zakje van 200 gram, zegt ie 150.000... Eng. En z’n Goebbeltje, ene Sean Spicer (Sjon Kruidenier) gaf een blik in de toekomst door te zeggen dat ie het “…niet eens is met de feiten”. Nog enger. Het is hetzelfde als zeggen “ik ben het niet eens met de zon”. Om er vervolgens een ‘Van der Steurtje’ overheen te maken door te stellen dat er nog nooit zoveel mensen bij een inauguratie zijn geweest. Punt. Inderdaad Sjon, die witte vlekken op de foto waren natuurlijk helemaal geen lege plekken… Het waren honderdduizenden vadsige mannen in witte KKK gewaden. Je weet wel, ‘bourkkka’s’. Sjon, je liegt. Punt. Nee, wat een week. Een donker weekje. Maar ze zeggen wel eens dat het kleinste lichtpuntje zichtbaar is in de grootste duisternis toch? En dat lichtpuntje was er. Het scheen nota bene vanuit Nederland op de wereld. Lubach en team maakten een lichtpuntje dat uitgroeide tot een schijnwerper! Satire. Een spiegel! Zo eentje waarmee je iemand lekker vol in de bek kan schijnen. Miljoenen keren is het al bekeken en gaat het nog bekeken worden. En dat doet wat. Het draagt bij aan het gevoel dat steeds meer Amerikanen moeten hebben. Dat van een totaal uit de hand gelopen vrijgezellenfeest… Waarbij iedereen die maar een klein beetje wakker begint te worden direct voelt: “het leek allemaal zo leuk, maar we moeten zo snel mogelijk van deze kater af”.
Tot in het theater,
Remco Veldhuis
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★