Als u dit leest, lig ik aan de andere kant van de wereld op het strand, ga er zo naartoe of kom er net vandaan. Ik ben namelijk op Curaçao. Niet op vakantie hoor, ik ben keihard aan het werk. We spelen er nog één keer het theaterstuk ‘Hart tegen Hart’. Op het strand wel te verstaan. Inderdaad, als u artiesten hoort zeuren over het vele reizen in ons vak, begrijpt u nu waarom we het zo zwaar hebben. Bijna slavenarbeid.
Ik ben gek op Curaçao. Was er 2 jaar geleden nog met mijn gezin. Het lekkere van het eiland is dat er naast mooie strandjes, wat winkels en lekkere eettentjes geen snars te doen is. Dus je hoeft je niet steeds schuldig te voelen dat je niet langs allerlei monumenten en kerkjes trekt als je op het strand nog een Amstel Bright en een schaaltje mini-frikadelletjes bestelt. Ideaal! Er is maar één museum: het slavernijmuseum. Het leek ons voor de kinderen goed om ze wat mee te geven over hoe al die prachtige donkere mensen er terecht waren gekomen dus we gingen erheen. Bovendien konden we dan als we terug kwamen zeggen dat we àlle musea van Curaçao hadden gezien. Onze gids heette Stan. Stan lichtte toe dat Curaçao een tussenstop was voor slaven uit Afrika, die vanuit daar door onze West indische Compagnie werden doorverkocht naar Suriname of Amerika. Hij liet de enorme berenklemmen met scherpe tanden zien waarmee onze voorouders de slaven in Afrika vingen. Stan legde uit dat de eerste slaaf die gevangen werd waardeloos was voor de handel omdat zijn been verbrijzeld was, maar dat zijn geschreeuw als lokaas voor de andere stamleden diende. Als die kwamen kijken wat er aan de hand was, werden ze en masse gevangen. Mijn dochter werd een beetje misselijk en moest een luchtje scheppen. Stan nam de rest van ons mee naar een nagebouwd ruim van een schip. We zagen hoe de slaven moesten zitten. Op elkaar gestapeld, vastgeketend aan scherpe boeien die in hun vlees sneden. 20% haalde de overtocht niet. Die werden overboord gegooid. Mijn vrouw ging eens kijken hoe het met de dochter ging. Stan legt aan mij en mijn zoons uit hoe de bemanning de slaven behandelde uit angst voor een opstand op zee. Mijn jongste vraagt wat Stan bedoelt met ‘verkrachting’ en als hij door Stan uitgenodigd wordt om in de ijzeren kooi te gaan zitten waarin brutale slaven in de zon werden gezet als voorbeeld voor de rest, wil ie liever even kijken bij zijn moeder en zijn zus. Intussen zijn alleen mijn oudste en ik nog over en Stan legt uit hoe het brandmerken van de slaven ging. Hoe dat voelde, hoe het rook en hoe hard de slaven gilden. Als ik me omdraai is mijn oudste ook opeens weg. Stan en ik komen aan bij twee pakken van de Ku klux Klan waar Stan vertelt dat er ruim 500.000 slaven via Curaçao zijn verscheept. Hij begint uit het niets “redemption song” te zingen. Ik heb kippevel over mijn hele lijf. Stan loodst me naar buiten waar ik de rest van mijn gezin tref. Stan wenst ons nog een prettige vakantie. Misselijk en stil lopen we terug. Curaçao heeft maar één museum. “Dan hoef je je niet schuldig te voelen”, dachten we nog… Mislukt. Tegen elke inwoner van Curaçao fluisteren we de rest van de vakantie ‘sorry’. En het woord slavenarbeid zal ik nooit meer gebruiken.
Richard Kemper
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★