Ik was in het ziekenhuis. Geen paniek, niks ernstigs. Vanaf een bepaalde leeftijd doe je zo nu en dan een routinecontrole op van alles. Ik meldde me bij de balie voor bloedafname. In m’n ene hand het formulier waarop stond wat er getest moest worden en in m’n andere hand het reageerbuisje urine dat ik die ochtend helemaal zelf had gemaakt. Was nog een heel gedoe. Pas toen ik met veel mik- en sproeiwerk het reageerbuisje een heel klein beetje had gevuld, het toilet weer had gedweild en voor de tweede keer onder de douche was geweest, ontdekte ik de meegeleverde beker waaruit je met het reageerbuisje heel makkelijk wat af kon tappen. Te laat.
Trots gaf ik de grijze dame achter de receptie mijn zorgvuldig raak gemorste plas. Toen ze het wilde aannemen zei ik: “Het is nog warm” en gaf haar knipoog. Ze schrok terug. “Grapje, moet kunnen. Toch?” plakte ik erachteraan. Tja, als je de hele dag urine moet aannemen, wil je ook weleens even lachen dacht ik. Maar ze reageerde totaal niet en dook bijkans ìn het formulier dat ik over de balie schoof. “Hier staat niets aangestreept over een urinetest” zei ze terwijl ze me bleef aankijken. Oh jee, had ik iets fout gedaan? Suggereerde haar strenge blik misschien dat ze me door had? Dat ik een urinefestisjist was die er genoegen in schepte om ongevraagd overal reageerbuisjes urine in handen van grijzende dames te stoppen en nu door haar ontmaskerd werd? “Ehhh… ik moest het meenemen van m’n huisarts” antwoordde ik. Achter mij ontstond een rij. “Tja, als ik niet weet waarop we uw urine moeten testen, dan kunnen we er niks mee” zei mevrouwtje Fletcher. “Het is een routine-onderzoek” fluisterde ik, dan wist ze vast wat er moest gebeuren. Maar ze zei: “Urine hoef je nooit in te leveren bij een routineonderzoek. Nee, dan is er altijd écht wat aan de hand.” Ik begon zenuwachtig te lachen in de hoop dat ze me gerust zou stellen, maar helaas. Ze keek me uitdrukkingsloos aan. Jezus, hier had de huisarts niks over gezegd! Lang om erover na te denken had ik niet want de rij achter mij groeide gestaag en ik kreeg zelfs al wat meelijwekkende blikken toegeworpen. “Laten we de mogelijkheden dan maar eens doornemen” zei de baliemevrouw met ongemakkelijk harde stem. “Baarmoederhalskanker?” riep ze en keek me vragend aan. Meende ze dit nou serieus? “Ehhh, dat lijkt me sterk” antwoordde ik. “Zwangerschap?” vervolgde ze. “Mevrouw, ik ben een man dit is een belach…” “SOA’s”? ging ze alweer door. “Sorry?” vroeg ik. “Chlamydia? Herpes? Gonorroe? Candida?” schreeuwde ze inmiddels door de ruimte. Ik probeerde steun te zoeken bij de mensen achter mij. Maar die waren allemaal een stapje achteruit gegaan en keken me angstig aan. “Mevrouw dit is...” Ze griste het reageerbuisje uit m’n handen en zei “Het is voor uw levensverzekering. Routine”. Een mengeling van opluchting en boosheid overviel me. “Mevrouw…” begon ik, maar ze onderbrak me alweer: “Grapje. Moet kunnen. Toch?”
Met de groeten van Veldhuis,
Richard Kemper
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★