“Pà-hàààp!!! Doe ff normaal!” sist mijn zoon terwijl hij om zich heen kijkt of iemand het heeft gezien. We zijn een dagje naar de Apenheul en als we de ingang in lopen zoek ik links naast me zijn handje. Zeg maar gerust hand, want hoewel hij officieel nog in de categorie kind valt, trekt zijn lijf zich daar niks van aan. Hij trekt hem snel weg. Dit is het dus, denk ik. Het proces dat elk levend wezen moet ondergaan, het losmaken van je ouders. “Doe ff normaal”... Ik dacht nog even: “Toch niet nu al een VVD-ertje?”
Politiek engagement kan niet vroeg genoeg beginnen, maar de gedachte is toch dat als je jong bent en niet links, dan heb je geen hart en als je oud bent en niet rechts, geen verstand? Hij is 11! Hij bedoelde trouwens gewoon dat ik ab-so-luut niet normaal deed door überhaupt te overwegen zijn hand te pakken. Is ook ontoelaatbaar. Het was al een tijdje aan de gang, dat losmaken. Ik hoef hem al maanden niet meer naar school te brengen, want hij is groot, behalve als het regent. Laatst liep ik gezellig nog een stukje mee, maar hij stoof voor me uit en toen ik tegen een vriendje “Goedemorgen Gijs!” riep, siste hij weer; “Pà-hààààp!!!! Doe ff normaal!” Het was druk, maar dat kon me niets schelen want dit zijn opvoedmomenten die je niet kan laten lopen. Ik zocht in de kluwen kinderen naar zijn hand en ontbrandde in een vurig betoog over de kracht van een echte “Goedenmorgen”-wens. “Het is een stukje positieve energie die je overbrengt hé” scandeerde ik, mijn blik stevig op de horizon gericht. Elk oogcontact met mijn zich schamende pre-puber zou me nu van mijn apropos brengen. “Al die glimlachjes bij elkaar maken een schaterlach!” Ik vond mezelf nogal goed bezig. Tot ik van boven iemand hoorde schreeuwen “Pà-hààààp!!!! Doe ff normaal!”. Mijn zoon hing met 7 vriendjes uit het raam van zijn klaslokaal. Ik keek opzij en zag de verbaasde blik van Juf Marloes. Glimlachend liet ze mijn hand los, pakte zonder iets te zeggen een bezem uit de hoek, gaf hem aan mij, knikte richting schoolplein en liep naar binnen. Tijd geleden, schoolplein-veeg-dienst. Dit is het dus, denk ik. Het einde van z’n krullen in mijn neus, van choloadepasta in z’n mondhoeken die ik eraf mag vegen, van samen huppelen door de supermarkt, van nepruzie maken in een niet bestaande taal, van stoeien op het kleed en gekke bekken voor de spiegel. Met een beetje mazzel krijgt ie binnenkort nog eens een stevige griep of iets anders met heftige koorts. Niks ergs hoor, maar toch net genoeg om hem even zonder protest als een vaatdoek tegen me aan te laten liggen. “Misschien een extra raam open laten zodat het lekker tocht”, denk ik als ik hem die avond welterusten zeg. Als ik zijn kamer uitloop, roept ie me: “Pap? Ben je niet iets vergeten?” Ik juich inwendig. Natuurlijk, dit ging ook veel te snel! Hij vindt het ook lastig, hoe heb ik me zo kunnen vergissen? Ik stort me bijkans op zijn bed voor de allergrootste dikke pakkerd die er bestaat. “Pà-hààààp, doe ff normaal!” duwt ie me weg. Hij ziet mijn verbaasde blik en zegt “Het licht? Je vergeet het licht uit te doen…” Ik kan nog maar één ding uitbrengen. “Doe ff normaal!”
Richard Kemper
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★