We komen aan in Miami. Na een snikhete reis door de Everglades in Florida USA. Warm, zinderend en overal moerassen met muscito’s en snakes. Volgens de folder zitten er ook 2 miljoen krokodillen. We hebben er één gezien. In de shopping mall met 2 handvatten eraan en een Hermes logo op z’n buik. We zijn moe, bezweet, we stinken, we willen frisse lakens, een schoon zwembad. Onze hotel in Miami werd omschreven als ‘very cool’. Ik begreep ter plekke dat ze hiermee de airco bedoelde. Als ik de 12 meter naar de receptie heb overbrugd, ben ik strontverkouden en hebben 143 mensen: “Hi! How your doing today?” gevraagd. Het is geloof ik niet de bedoeling dat ik antwoord geef.
Als ik boven op het bed plof hoor ik een keiharde schreeuw op de gang. Een vrouw. En nog een... Jezus, een verkachting? Ik ren de gang op en loop mezelf vast in een groepje vrouwen. Ze gillen. Ze hebben roze feestjurken aan en op hun deur staat ‘Bachelorette Party’. Keiharde muziek. Het zwembad dan maar. Holy, wat een figuren. Tattoos. Heel veel tattoos. Aan één kant opgeschoren haar, paars haar, scheef haar. Piercings. Ringen door navels, door neuzen, door tandvlees aan de voorkant. Dit is helemáál niet mijn scène joh. Het is net happy hour en er staat een lange rij voor de bar. Gratis drank. Ik kom er niet langs. Mensen morsen cocktails in het zwembad. De bedjes hebben vlekken. Dit is geen Miami Vice maar Miami Vies! Oké, ik wil weg. Nu! Mijn zoontje heeft net kennis gemaakt met een Nederlands jochie. Ze liggen in het troebele zwembad. “Donny!” roept z’n moeder. “Even je neus snuiten. Doe maar in het water!”. Mijn vrouw kijkt me heel vrolijk aan. Dat doet ze altijd als ze weet dat ik dood ga. Alsof je haar blik en mijn walging bij elkaar kan optellen, delen door 2 en je dan gemiddeld op een “Het is hier best oké” uitkomt. Ik trap er niet in, heb booking.com al onder de knop en vind binnen 7 seconden een ander hotel in de buurt. Schoon, mooi, clean. Zal ik het doen? Wel even slikken qua dollars, maar de koers is gunstig en het zou deze vakantie de laatste dagen echt afmaken. Ik kijk om me heen. Mijn vrouw probeert een bedje zonder vlekken te vinden. Mijn zoon wordt koppie onder gedrukt door Donny. Zie ik nou al een schimmeltje op zijn rug? Ik doe het! 3 uur later liggen we 500 meter verderop. Eindelijk rust. “Pap”, zegt mijn zoontje, “Ik mis Donny”. Wat? "Je kende hem 12 minuten!” roep ik. “Maar er zijn hier helemaal geen Nederlandse kinderen…” Mijn vrouw trekt de blik. De 4 dagen erna lig ik overdag weer keurig op de vieze bedjes aan het ranzige zwembad van Hotel Vies en drink ik mierzoete cocktails met Sven en Mariëlle uit Purmerend terwijl mijn zoon door Donny steeds net niet wordt verdronken. Hij vindt het schitterend. Slapen doen we in het schone hotel. Weinig, want mijn zoon wil elke dag “lekker vroeg naar Donny”. Zó blij dat ik weer thuis ben.
Tot in het theater!
Richard Kemper
Vanaf 2024 gaan we weer werken aan een nieuw programma! We weten nog niet wat het wordt, met wie of waarover het zal gaan. Alleen dat we er allebei zijn staat vast. Heerlijk als alles nog open ligt!
Vanaf april t/m juni 2024 spelen we in een beperkt aantal zalen werkvoorstellingen waarbij we onze eerste spinsels de wereld in zullen werpen!
“De eerste helft van je leven ben je bezig iemand te worden, de tweede helft van je leven ben je bezig te accepteren dat het niet is gelukt” – Schopenhauer.
Het is 20 jaar geleden dat de mannen voor het eerst samen op het podium stonden. Je zou zeggen dat ze elkaar na zo’n tijd goed kennen, maar is dat wel zo? In hun nieuwe cabaretprogramma Hou Dat Vast denken ze elkaar alles te kunnen vertellen, maar of dat nou zo verstandig is...
Confronterend grappig is het in ieder geval wel! Met ontroering als onverwachte bonus. Dat weten ook de bezoekers van hun laatste programma Geloof ons nou maar waarmee Veldhuis & Kemper naast volle zalen en prachtige recensies ook een schitterende nominatie voor de belangrijkste cabaretprijs van Nederland ‘de Poelifinario’ in de wacht sleepten.
U snapt, de mannen hebben maar één wens: Hou dat vast!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★