“Nou, nou, wat een pruillip” zegt Melania als Donald stampvoetend langs haar naar binnen stormt. Hij gooit z’n tas in de hoek en laat zich op de bank vallen. “Ehhh… Donnie?” Melania trekt haar gelaserde wenbrauwen op en knikt naar de deur. “Ja-háá… Pfff… Jezus!” protesteert Donald en stampvoet terug om de deur dicht te gooien. Hier hebben ze het heel vaak over gehad. “Deur achter je kont dicht Donnie, we stoken hier niet voor het heelal!” roept ze altijd. De eerste keer verstond ie “We stoken hier niet halal!”. Hij schrok zich rot, maar gelukkig, het ging maar om het heelal.
Melania gaat op een poef tegenover hem zitten. “Nou, wat is er allemaal aan de hand?” vraagt ze. “Niks!” snauwt Donnie. Melania tovert een verbaasde blik op haar snoet, glijdt met haar hand door z’n haar en legt het liefdevol weer terug op z'n hoofd. “Ze pesten me” fluistert ie. Shit, hier moet ze wat mee want pesten is nu officieel haar werkterrein als First Lady. “Wie?” vraagt ze. “Wie niet?” snift ie. “Ze schelden me uit, niemand komt op m’n feestje, ze zetten filmpjes op internet, ze…” Melania’s gedachten dwalen af onder het gereutel van haar kleuter. Ze denkt aan het verre Joegoslavië waar ze opgroeide in een afzichtelijke betonnen doos. Zo eentje waar haar latere echtgenoot er rijen van zou bouwen. Ze denkt aan haar vader, een bescheiden man die van haar moeder hield. Modeontwerpster, in het Joegoslavië van toen net zo nutteloos als badmeester in een woestijn, maar hij droeg haar op handen en sprak met respect over haar. Melania was mooi. Nog mooier dan nu. Ze herinnert hoe ze dat zag als ticket naar een ‘rijker’ leven. Dat was nu eenmaal waar alle 16-jarige communistische meisjes van droomden. Na heel wat omzwervingen kreeg ze in 2001 in de USA een GreenCard. Toen nog heilig. Ze belandde bij Trump Model Management, knipperde tweemaal met haar ogen en opeens was ze mevrouw Trump. Het ging allemaal zo snel. En nu zat ze hier. Tegenover de grootste pestkop van de wereld. Ze wist dat het zinloos was hem te wijzen op zijn eigen aandeel. Het liefst zou ze gaan. Maar ze denkt aan haar zoon, Barron. Die leeft net een beetje op sinds papa zo vaak weg is. En een omgangsregeling treffen met hem… niet te doen. Hij zou haar verpletteren met advocaten. Uitzitten dus maar. Het gaat over, weet ze. Het enige boek dat Donald ooit las was een managementboek waarin staat dat je je grootste dingen in de eerste 100 dagen moet doen, dan kan je daarna relaxen. Donald was er trouw aan. Zo ging het na hun huwelijk in bed precies zo. Daar moeten we nu ook maar op vertrouwen denkt ze. Ze geeft hem een glas Roosvicee en zegt: “Komt wel goed schatje”. Donald gulpt het naar binnen. “Ga nog maar even spelen”, zegt Melania en geeft hem de Ipad met zijn twitteraccount. “10 minuutjes, denk aan je schermtijd”. Ze pakt haar koffer, morgen begint de school van Barron weer. In New York godzijdank. Tja, achter elke sterke man staat een sterke vrouw, maar in haar geval gelukkig wel 328 kilometer verderop. Ze kijkt naar buiten. Iemand houdt een bord omhoog met #FreeMelania. Er loopt een traan over haar wang. In de kamer naast haar laat Donald een boer.
Richard Kemper
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★