Ik kijk uit het raam. Het sneeuwt. I’m dreaming of a white Koninginnedag…
Ja ja, ik weet het, Koningsdag, maar ik krijg het gewoon nog steeds niet m’n
strot uit. In de week waarin ik normaal gesproken in een lauw lentezonnetje ’sochtends
al aan een dito biertje zit, zie ik nu afwisselend hagel en grote vlokken natte
sneeuw op de bijna uitgebloeide magnolia vallen. Het zijn rare tijden. Zelfs
het weer doet gek. Sometimes it snows in April. Dus moet ik aan Prince denken. Neem me niet kwalijk, aan PTAFKA-TAFKAP. Prince, The Artist Formerly Known As The Artist Formerly
Known As Prince...
Ik was geen uitgesproken fan of bijzondere liefhebber, maar ik vond hem wel erg goed. Op sommige vlakken tegen het geniale aan. Ik vind zo’n einde dan altijd extra ontregelend. Net als bij Michael Jackson en Whitney Houston. Hoe kan het toch dat iemand zo geniaal in het één is en zo onmachtig in het ander. Ik loop een beetje voor z’n muziek uit, maar het heeft er toch wel alle schijn van dat ook hij zichzelf per ongeluk of expres naar de andere kant van het gras heeft ‘gepijnstild’. Zo klein als ie was, zo groot waren blijkbaar z’n angsten. 100 miljoen platen verkocht, 700 miljoen op de bank maar de enige die ‘m een beetje gelukkig kon maken was… jazeker de apotheker! Dat huis van ‘m was schijnbaar één grote paracetamolshoop maar dan van een sterker soort. Je vraagt je af, wat is dat voor een pijn die met zulk grof geschut moet worden gestild? In de talloze filmpjes die circuleren zie je een soort geniale gekte aan het werk. Als het in z’n hoofd net zo te keer ging was het misschien wel te verwachten… Je weet het niet. De natte vlokken sneeuw vallen op de bloemen van de magnolia die zich op hun beurt uit protest op de grond laten vallen. ‘April doet wat ie wil’ voltrekt zich voor m’n ogen. Ondertussen wordt Ebru Umar in Turkije opgepakt. Wegens kritische tweets over Erdogan. Zo te horen viel het allemaal nog mee maar toch; verhoord worden om kritische tweets. Ik zou als ik Hans Teeuwen was dat weekje all-inlcusive in Antalya dit jaar maar even overslaan. ‘Jongenshoer’ heeft daar nou eenmaal lang niet dezelfde luchtige betekenis als hier. Volgens Van der Steur niet eens de moeite van een onderzoekje waard. En net als april doet Erdogan ook wat ie wil. Het was in die zin dan misschien ook te verwachten. Arme Erdogan ook. Je zou je maar geroepen voelen iedereen op te pakken door wie je je beledigd voelt. Ik zou er bij mij thuis alleen al een dagtaak aan hebben. Een Nederlandse journalist wordt opgepakt in Turkijke, Prince is dood en m’n kinderen staan met Koninginnedag met een koek en zopie tentje. Rare tijden. Zo raar dat ik maar één van die drie écht niet had verwacht. Die grote vlokken sneeuw op de magnolia…
Tot in het theater (nog maar 4 keer :-)
Remco Veldhuis
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★