Als je dit leest ben ik morgen, vandaag of gisteren jarig. Geboren op 28 maart 1973. Het jaar waarin het eerste naaktstrand van Nederland gelegaliseerd wordt, Pablo Picasso sterft en Peppi en Kokki voor het eerst op tv komen. Voor de wat jongere lezers: google even een nieuwe auto uit 1973, dan zie je in één klap hoe oud ik ben. De Daf 66 Marathon bijvoorbeeld...
Ik ben van toen Plenty nog Edet was, Twix nog Raider, M&M nog Treets en Cif nog Jif. 42 dus. Ik verheug me er op. Zelfs op de cadeautjes. Volgend jaar ik krijg natuurlijk alleen maar van die gore Italiaanse likeur met wel 43 geheime ingrediënten. Ideaal om wespen mee te vangen of kinderen van 13 mee aan de drank te krijgen maar verder... Nog even van genieten dus. 42 jaar. Kemper en ik spelen momenteel het cabaretprogamma Of de Gladiolen waarin veel draait om het feit dat de mens steeds ouder wordt en daardoor allerlei levensfases verschuiven. Zo wordt volgens diverse studies de hedendaagse man bijvoorbeeld pas echt volwassen rond z’n 43ste. Ik heb dus nog een jaar. In de voorstelling reden voor blinde paniek en hysterisch doen wat ik nog wil doen voor ik onvermijdelijk op zondagochtend in zo’n suf Rabobankpakje moet gaan wielrennen. “Paaltje, paaltje, paaltje!”. Pensje, pensje pensje is meer op z’n plaats, maar goed. In het echte leven vind ik het ook wel een beetje jammer hoor, dat ik straks niet meer met m’n wijsvinger naar iemand mag wijzen en roepen “Pang, jij bent doohood!”. Om niet meer aan m’n eigen wind te mogen ruiken, of te mogen huppelen. Maar ik kom er wel overheen. Kom maar door met dat moment dat de tien favorieten van de Top2000 ineens ook mijn favorieten zijn. Kom maar door met dat moment dat ik mezelf hoor lachen: “kappen nou want ik pis bijna in m’n broek”. En dat ik dat dan echt meen ook. Kom maar door met dat moment dat iemand tegen me zegt: “Jij hebt een kop als op een 17e eeuws schilderij. Wat zo klassiek? Nee, zoveel craquelé!”. Kom maar door met dat eerste prostaatonderzoek door een arts die net zo oud is als de dochter van m’n beste vriend. Met het moment dat ik ‘s avonds m’n sokken uitdoe en de afdrukken de volgende ochtend nog steeds in m’n schenen heb staan. Want één van de weinige voordelen van volwassen worden is dat ik er steeds minder moeite mee hebt om niet jong te zijn. Hier dus geen echte angst om volwassen te moeten worden. Volgens mij moet je eerder bang zijn om het níét te worden… Zoals die schoolklas aan boord die Germanwings vlucht. Zoals die jonge vrouw uit Deurne. Zoals de baby’s aan boord. Zoals … Ok, ik stop maar even. Ik proost gewoon maar even lekker op volwassen worden. En voor iedereen daar tegenop ziet: lang zal je leven…
Met de groeten van Kemper,
Remco Veldhuis
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★