Je zou na afgelopen week toch bijna weer verlangen naar de Zwarte Pieten discussie. Hoe heerlijk onschuldig, kneuterig en overzichtelijk was die in het kader van alles wat er in Parijs gebeurde. Meteen erna werd duidelijk dat er twee soorten mensen bestaan. Mensen mét een mening en mensen zonder. Ik had niet gedacht dat ik ooit nog eens bij die laatste categorie zou horen. We hadden lekker gespeeld in Venray, die vrijdagavond. De zaal was vol, het Limburgse publiek uitgelaten en het biertje na afloop ‘vurrukkulluk’.
Op de terugweg werden we overladen met nieuws-, facebook- en twitterberichten over #Parijs. In shock slurpten Veldhuis en ik urenlang elk nieuwsfeitje, filmpje en liveblog op. En eenmaal thuis is die stroom berichten niet meer gestopt. Ik lees meningen van deskundigen die ‘het kunnen weten’. Ik hoor mensen vanuit hun onderbuik iets roepen. Ik knik instemmend mee met iedereen die vindt dat we “moeten oppassen dat we niet gaan generaliseren” en ik vind… verassend weinig merk ik. Ja, ik vind het verschrikkelijk, maar verder ervaar ik een implosie na de explosie zeg maar. De volgende dagen blijft het nieuws in volle vaart over me heen vallen. Maar hoe meer meningen en analyses ik hoor, hoe dieper ik m’n neus in de blonde krullen van mijn zoontje wil stoppen om hem er nooit meer uit te halen. Langs het sportveld buitelen de redenaties en argumenten dat het allemaal anders moet over elkaar. Ik hoor ze en vind… niks. Hoe meer stellingname om me heen, hoe harder ik “Goed bezig kerel!” roep tegen m’n zoontje als hij over z’n eigen benen struikelt. Op Facebook zie ik rijen profielen die rood wit blauw kleuren. Moet ik dat ook doen? En wanneer haal je zoiets er dan weer af? Zal je net zien dat ik de eerste ben. Dus ik doe het maar niet. Als ze dan maar niet denken dat ik wat er gebeurde oké vind ofzo. Want van alles wat ik er niet van vind, vind ik dat zeker niet! Ik lees blogs van mensen die het oneerlijk vinden dat Nederland zo meeleeft met Frankrijk, maar niet met Libanon of Irak waar ook aanslagen zijn geweest. Ik bedenk dat dit misschien een beetje logisch is. Je wordt toch ook iets meer geraakt door je buurvrouw die ziek is dan door een onbekende een paar dorpen verderop? Of is dat onzin? Aanslag IS aanslag. Nou ja, het maakt ook niet uit want eigenlijk vind ik dat als je zelf zo weinig vindt, je al helemaal niks mag vinden van iedereen die dat wel doet. En dat zijn er nogal wat. Er zijn mensen die zich opwinden over één minuut stilte ten opzichte van de 2 minuten die de Tweede Wereld Oorlog krijgt toebedeeld terwijl er in de USA 3 minuten werd ingeruimd na 9/11. Daar vind ik al helemaal niks van. In plaats daarvan kus ik mijn kinderen deze week ‘s avonds veel te lang en kruip extra dicht tegen mijn vrouw aan die het ook niet weet. Natuurlijk, uiteindelijk moet iemand iets vinden. Iets doen. Of beter nog, iets stoppen. En dan helpt het als je iets zinnigs vindt. Maar mij lukt het even niet. Niet die eerste week. Misschien erna, als iedereen er wat over gezegd heeft en alles een beetje is bezonken. Maar ja, dan is de Zwarte Pieten discussie vast alweer losgebarsten.
Tot in het theater!
Richard Kemper
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★