De meeste mensen zullen bij het lezen van deze titel denken aan het roemruchte tv-programma ‘De Schreeuw van de Leeuw’ van Paul de Leeuw. Hij riep dan ‘Filmpje!’ en een meesterlijke sketch van zijn typetjes Bob en Anne de Rooij startte in. Ik moet er elke dag aan denken. Want of het nu thuis is of in het theater, er is elke minuut wel een puber, zoontje, vrouw, technicus of cabaretpartner die roept: “Filmpje! Dit móet je écht even zien!!!”.
Om me dan ongevraagd een mobiele telefoon zo groot als een snijplank onder m’n neus te drukken. Thuis gebeurt het meestal tijdens het Journaal. Maar er wordt ook steeds vaker een telefoon onder de toiletdeur doorgeschoven: “Ahhh dit móet je echt even kijken, zo lachuh!”. Meestal wil ik de telefoon het liefst terugschoppen maar denk dan, ach als ik iemand met 30 seconden aandacht blij maak… Om vervolgens van de ene verbazing in de andere te vallen. Want de filmpjes op facebook liegen er niet om. Ik zie mannen die over een balkje van 6 centimer doorsnee boven op hoogste toren van de wereld balanceren. Meisjes van 6 die mooier een aria uit Tosca zingen dan Maria Callas, honden die elke dag 127 km naar het graf van hun overleden baasje lopen, poezen die blaffen, olifanten die impresionistische schilderijen maken met een kwast in hun slurf, keepers die zo hard uitwerpen dat de bal in het andere doel belandt, een man die vanaf zolder een pingpong bal uit z’n hand laat vallen die via 353 opgestelde borden in een glas 2 verdiepingen later valt en Indiërs die op 1 milimiter nauwkeurig voor een sneltrein wegspringen. Hoe spectaculair, lachwekkend en ontroerend soms ook, ik kan ze niet meer zien. Want de pest is, het echte leven valt sinds die filmpjes allemaal een beetje tegen. Ik kan er niks aan doen. Leuk hoor dat onze hond een “high five” kan geven, maar wat moet je ermee als je net een filmpje hebt gezien van een teckel die met z’n staart een 6-gangen diner heeft gekookt? ‘Verwondering-inflatie’ is het en ik merk dat ik er niet leuker van word. Van de week wilde m’n zoontje laten horen dat ie de eerste 5 noten van de vlooienmars op de piano kon spelen. Toen ik was uitgelachen heb ik ‘m meteen een filmpje laten zien van een Russisch jongetje van 3 die met z’n ogen dicht het pianoconcert no. 1 in Fis Mineur van Rachmaninov speelt. Toen ie vervolgens trots riep “Papa kijk, ik kan al 3 x de bal hoog houden” duwde ik een filmpje onder z’n neus van een Afrikaans meisje met één been dat dat 36 uur volhoudt. En toen mijn zus me trots haar geëpileerde wenkbrauwen liet zien, kon ik het niet laten om het filmpje van Yolanthe bij RTL Late Night erbij te pakken. Ik heb er geen vrienden mee gemaakt. Maar het hielp wel. Geen filmpje meer gezien. En toen m’n zoontje van de week helemaal zelf 1 hele veter had gestrikt kon ik voor het eerst in maanden weer eens oprecht zeggen: “wauw”... Ik schoot zelfs een beetje vol.
Met de groeten van Veldhuis,
Richard Kemper
Vanaf 2024 gaan we weer werken aan een nieuw programma! We weten nog niet wat het wordt, met wie of waarover het zal gaan. Alleen dat we er allebei zijn staat vast. Heerlijk als alles nog open ligt!
Vanaf april t/m juni 2024 spelen we in een beperkt aantal zalen werkvoorstellingen waarbij we onze eerste spinsels de wereld in zullen werpen!
“De eerste helft van je leven ben je bezig iemand te worden, de tweede helft van je leven ben je bezig te accepteren dat het niet is gelukt” – Schopenhauer.
Het is 20 jaar geleden dat de mannen voor het eerst samen op het podium stonden. Je zou zeggen dat ze elkaar na zo’n tijd goed kennen, maar is dat wel zo? In hun nieuwe cabaretprogramma Hou Dat Vast denken ze elkaar alles te kunnen vertellen, maar of dat nou zo verstandig is...
Confronterend grappig is het in ieder geval wel! Met ontroering als onverwachte bonus. Dat weten ook de bezoekers van hun laatste programma Geloof ons nou maar waarmee Veldhuis & Kemper naast volle zalen en prachtige recensies ook een schitterende nominatie voor de belangrijkste cabaretprijs van Nederland ‘de Poelifinario’ in de wacht sleepten.
U snapt, de mannen hebben maar één wens: Hou dat vast!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★