Ik was begeleidingsmoeder op het tripje van groep 6 naar het Teyler’s museum in Haarlem. Omdat we dichtbij wonen gingen we op de fiets. Kinderen in fluoriserende hesjes, ouders erachteraan, kijkend alsof we de boel onder controle hadden. Na 30 minuten, 2 valpartijen en 3 bijna-dood-ervaringen kwamen we aan. De opwinding bij de kinderen was groot. Ze renden de Grote Markt over en stoven het museum in. Ik was onder de indruk van het gebouw met prachtige zalen en de brede collectie. Schilderijen, uitvindingen, boeken, fossielen, mineralen...
Niet dat we daarvoor veel tijd hadden want Dineke heette ons hartelijk welkom en vertelde dat we nog 10 minuten hadden voor de rondleiding voordat het college en daarna de theatervoorstelling begon. Ik liep langs prachtige schilderijen waarover ongetwijfeld heel veel te vertellen was geweest. Lichtinval, kleurgebruik, verf-techniek. Maar onze klas stond al bij Dineke bij een phonogram. Dineke legde uit dat de eerste grammofoonplaten van was waren gemaakt. “Wat is was?” vroeg Dineke. “De verleden tijd van ‘is’” antwoorde het slimste jongetje van de klas. Dineke gaf niet op “Nog eens: wat is was?”. Mijn zoontje deed een dappere poging: “Die moet je vouwen”. Dineke legde het uit, riep nog wat over telefonie en hop hop, snel naar de collegezaal. Daar stond een geweldige mevrouw die heel knap in 15 minuten twee wereldveranderende uitvindingen wist samen te vatten. Toen ze “Bedankt allemaal!” riep wilde ik een applaudiseren maar daar was geen tijd voor want de voorstelling verderop begon alweer. Die was leuk. Sympathiek en vol overgave van de acteurs. Net toen ik dacht, dan gaan we nu naar de échte schatten van het museum, de schilderijen, moesten we weer naar huis en stond de volgende groep klaar. Je ziet het steeds vaker in musea. En met 3 kinderen ben ik er de laatste 15 jaar in nogal wat geweest. Uit drift aansluiting te houden bij ‘deze tijd’ willen musea vooral een ‘totaalbeleving’ zijn met als gevolg een totale wildgroei aan knoppen waar je op kan drukken, filmpjes op schermpjes, materiaal waar je mee kan spelen, gekke kleuren en hippe wegwijzerborden. De poging kinderen ‘bij de les te houden’ is te prijzen. Tegelijk lijkt het wel of de vorm belangrijker is geworden dan de oorspronkelijke inhoud van het museum. Eerlijk gezegd denk ik dat een goed verhaal dat op een interessante en bevlogen wijze verteld wordt eigenlijk niet zoveel toeters en bellen nodig heeft. Toen we bijna weer bij de uitgang waren, liep ik stiekem 2 passen een zaal met schilderijen in. “Voordat die kinderen een keer hun jas aan hebben…” dacht ik. Een nogal saaie suppoost zag dat ik keek naar een rode tekening. Ze vertelde dat het een voorstudie van Michelangelo was, gemaakt in 1511 en… Opeens hoorde ik een harde stem achter me. De juf: “O, hier zijn jullie! Het is voorbij, kom op!”. Toen ik omkeek zag ik dat ze het niet alleen tegen mij had, maar tegen tegen de hele klas dat me muisstil was gevolgd. Naar… het verhaal.
Tot in het theater!
Richard Kemper
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★