Ooit zag ik een vrachtwagen van een cementfabriek rijden met de slogan “C’est le beton qui fait la musique!”. Meesterlijk. En zo ontzettend waar. De toon is allesbepalend. Zo vonden we ‘wandelen’ ooit supersuf, maar sinds de coffee-to-go-beker-elite het over een ‘hike’ heeft is het opeens helemaal hip. Van ‘luieren’ vonden we vroeger dat je het vooral niet te lang moest doen, het was belangrijker om nuttig te zijn. Maar sinds het ‘chillen’ heet valt niks doen ook onder nuttig zijn en is het een essentieel onderdeel van het ontladen van je zenuwstelsel.
Vroeger riep ik op het reclamebureau waar ik werkte regelmatig “Mag ik even iets tegen je aanhouden?” maar sinds #metoo is dat het domste wat je op een kantoor kan zeggen. Misschien toen ook al. En de uitspraak “Zullen we er een klap op geven” heeft zijn magie verloren sinds de ‘veilige werkomgeving’ de standaard is. Het luistert allemaal erg nauw.
De zevenentwintig leiders van de Europese Unie zijn er afgelopen dagen ook nogal mee bezig geweest, met de toon. Ze denken dat het grondoffensief in Rafah gestopt kan worden als ze zeggen dat ze het allemaal heel erg vinden. Simpele verklaring lijkt me. Maar helaas, ze konden het niet eens worden over de woorden die ze wilden gebruiken. Hoe moeilijk kan het zijn? Ik doe een paar suggesties: ‘weerzinwekkend’, ‘buitenproportioneel’, ‘onmenselijk’. Nee, zo makkelijk ging dat niet. Hoe dan wel, vraag ik me af?
Staat er ergens op een A4-tje ‘afschuwelijk’ over uiteengereten kinderlijfjes en roept er een land “Nou, afschuwelijk, afschuwelijk... dat vind ik erg zwaar aangezet hoor. Kunnen we er niet ‘onwenselijk’ van maken?” Een andere natie roept “Tja, onwenselijk, onwenselijk… We moeten wel oppassen dat we Israël niet te hard veroordelen.” Nee, dat moeten we niet hebben, knikken de andere landen instemmend. Zometeen voelt Netanyahu zich nog aangesproken. Rutte stelt een middenweg voor. “Is ‘ongezellig’ misschien wat?” Opvallend veel bijval. Maar Hongarije ligt dwars. “Nee, ongezellig is véél te hard, we moeten wel in dialoog blijven jongens!” Applaus. Maar dan, protest van Ursula von der Leyen: “Er zitten ook meisjes bij de leiders hè.” Daar zit wat in, vindt de rest.
Ondertussen stoomt het Israelische leger op naar Rafah en klonten de voedselwagens aan elkaar voor de grens. België stelt een nieuwe variant voor “Doe maar niet”. Even stilte. Niemand is tegen. Oké, als we er “liever niet” van kunnen maken, vult Luxemburg aan. Er zijn immers ook andere belangen. Dat snapt iedereen. “Doe maar liever niet.” Eenmaal, andermaal? “Zullen we er ‘alsjeblieft’ achter zetten?” Duitsland wil nergens de suggestie wekken dat het Israëlische mensen commandeert. Niemand heeft bezwaar. “Top, dan zijn we eruit jongens én meisjes!” roept Ursula. “Doe maar liever niet, alsjeblieft.” Lunch! Iedereen knikt instemmend. Dat zal nog eens binnen komen bij de Israelische bevelhebbers.
Het stelt gerust dat de EU-leiders maar een klein weekje nodig hadden om tot één A4-tje te komen. Die daadkracht zal de Russen ook afschrikken. “Het ging dan ook betrekkelijk eenvoudig”, licht Rutte achteraf toe. “En het mooie is, we zijn er meteen uit wat we doen met de nieuwe NAVO-leider. Ik word het gewoon, maar iedereen die iemand anders wil, shopt met Deepfake gewoon z’n eigen favoriet op mijn hoofd en iedereen is blij. Met EU-budget uiteraard. Principes zijn nu eenmaal wat waard.”
Richard Kemper
Instagram @richardkemper
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★