De PvdA kiest een nieuwe lijsttrekker en dat zullen we weten. Vooraf; het is niet echt mijn partij. Dat heeft niks met hun ideëen te maken, ik denk alleen altijd dat als het op de uitvoering aankomt, PvdA-ers liever met 30 hipsters in De Balie discussiëren dan ergens achteraf zitten overwerken. Dat ik dit even gezegd heb, anders heb ik straks hordes Zwarte Protestpieten, annex PVV-ers, in mijn tuin. Ook niet mijn partij overigens, al was het alleen vanwege… nou ja, vanwege alles. De kandidatenlijst is terug gebracht tot 2 ‘frisse’ gezichten: Samsom en Asscher.
En die debateren in het land zodat leden kunnen kiezen. Dat moet tegenwoordig, anders begint de achterban te morren. Dénken ze. Volgens mij is dat een fout. De Vrije Keuze lijkt het hoogste goed geworden. Of het nu gaat om je mobiele telefoonaanbieder, je energieleverancier, je uroloog, Oekraïne of de nieuwe lijsstrekker van een partij, we moeten zélf kiezen. Maar zitten we daar eigenlijk wel op te wachten? Volgens onderzoek maakt elk mens per dag zo’n 30.000 keuzes. En dat vinden we heel vermoeiend. Een groot deel van burn outs schijnt te komen door zoiets als keuzestress. En toch rennen steeds meer partijen en leiders bij elke scheet naar hun achterban om te vragen wat ze moeten doen. Maar zijn dat eigenlijk wel échte leiders? Of zijn het angsthazen die willen voorkomen dat iémand kan zeggen dat ze niet gehoord ijn? Volgens mij is er meer behoefte aan iemand (of een partij) die ergens écht in gelooft, daarvoor gaat en wel ziet wie er meeloopt. Als ik thuis elke avond ga overleggen over het toetje raak ik verzand in een discussie over koetjesvla vs. yoghurt om rond 21.00 uur ruzie te krijgen met de kinderen dat ze nog steeds geen hap van beide hebben gehad. En mij een besluiteloze sukkel vinden. Hoe goed dat meedenken ook is bedoeld, mensen lopen liever achter iemand aan met een missie, dan hand in hand met iemand die bij elke afslag vraagt welke kant we op moeten. Ja, de geschiedenis heeft bewezen dat het blind volgen van sterke leiders behoorlijk fout kan gaan. Wat dat betreft leven we in een spannende tijd. Blijven opletten dus! Maar mensen die heel hard domme dingen roepen die hun achterban wil horen bedoel ik natuurlijk niet met “echte leiders”. Die zeggen soms juist dingen zeggen die hun achterban niet wil horen. Kennedy, Ghandi, Dr. King. Dat geldt volgens mij ook voor een partij. Die moet mans genoeg zijn om met een klein groepje wijzen zelf een leider te kiezen. Ik pleit voor mìnder kiezen! Zodat die keer dat we het doen, belangrijker wordt. Eén keer per 4 jaar stem je op een partij. Bevalt je niet wat ze met je stem doen, dan is 4 jaar kort genoeg om in te grijpen. Samsom roept ondertussen tijdens de debatten dat hij en Asscher “in de kern niet eens echt verschillen”. Sjonge, zelfs de kandidaten durfen zich tijdens hun zelf georganiseerde verkiezing dus niet echt te onderscheiden van de ander. Stel je voor dat ze iemand tegen de haren in strijken. Maar… als je alles voor iedereen wil zijn, dan eindig je als niets voor niemand. Als ze dat intussen ergens zouden moeten weten, is het bij de PvdA.
Richard Kemper
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★