Tijn is de zoon van Juf Hedi en zit op een school voor lichamelijk- en meervoudig gehandicapte kinderen; De Regenboog. Dat kwam ter sprake in de klas van mijn zoontje als voorbeeld van hoe mensen ‘anders’ kunnen zijn. De kinderen in de klas wilden weleens een kijkje nemen op zo’n school waar iedereen ‘anders’ is en zeurde Juf Hedi een vol jaar aan haar kundige hoofd. Ze gaf toe, informeerde de ouders en instrueerde de kinderen over wat ze konden verwachten. Ik was rij-ouder en volgde op weg ernaartoe het gesprek op de achterbank.
Sommige kindjes vroegen zich af of ze leeftijdgenootjes zonder armen zouden zien. Geen idee waarom. Een gezonde mix van nieuwsgierigheid, opwinding en misschien wel een beetje angst vulde de auto. Ik dacht nog: “Als dit straks maar niet overkomt als aapjes kijken”. Eenmaal aangekomen implodeerde de groep 5-ers. Overal zagen we kinderen die best behoorlijk ‘anders’ waren. Ik was zelf ook nogal onder de indruk van zoveel handicaps in allerlei soorten en maten. Zwijgend volgden we Jesse die ons rond leidde in zijn rolstoel met joystick. Jesse kon niet praten maar tikte wat hij wilde zeggen in op een toetsenbord en de computer zei dan wat hij bedoelde. Jesse had er nogal plezier in om de vaart erin te houden en heel voorzichtig ontstond een wedstrijdje tussen Jesse en de klas. Na een tijdje mocht iedereen de spraakknoppen op zijn computer proberen. Een kleine wiseguy vond een knop die heel hard “Grapje!” riep en suggereerde dat dit voor mij wel handig zou zijn in het theater. Wisten de mensen tenminste wanneer ze moesten lachen. De groep lachtte me hartelijk uit, inclusief Jesse. Hij liet ons het zwembad zien. Zwembad? Jawel hoor! Dat kon de goedkeuring van ‘onze’ klas wel weg dragen. Net zoals het megagrote tv-scherm voor interactieve spellen, het gave voetbalveld en alle driewielers, rolstoelen en loopapparaten die gedemonstreerd én uitgeprobeerd werden. “Waarom hebben wij dit allemaal niet op school?” vroeg ons klasje zich zo langzamerhand beteuterd af. Na het eerste half uur was er van de gène uit het begin weinig meer over en zaten kinderen van beide scholen door elkaar tijdens een kringgesprek. Iedereen vertelde over zichzelf en wat z’n hobby’s waren. Dit ging door je naam te zeggen, dan je leeftijd en dan de zin “En ik hou van…”. Verrek alle jongens, met of zonder handicap, bleken gek van het computerspel FIFA 15 en alle meisjes van One Direction. Hoe verschillend we die paar uur geleden ook binnen kwamen, toen het even ging over wat hen - los van de handicap - écht bewoog, bleef er van die verschillen weinig over. Alhoewel, toen ik mijn eigen zoon na z’n naam en leeftijd hoorde zeggen “En ik hou niet van pindakaas” was dat volgens de andere kinderen toch echt wel… ‘anders’. Toen we De Regenboog verlieten kregen Tijn en z’n companen ettelijke ‘hugs’ en ‘high fives’. Ik keek ernaar en dacht; zo simpel is het dus; pas als we zien dat iedereen een beetje anders is, wordt alles vanzelf weer gewoon.
Met de groeten van Veldhuis,
Richard Kemper
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★