Ik mag mijn nieuwe bril ophalen. Alleen voor veraf hoor. Heb ik al 12 jaar, het pootje is gebroken. Dat u niet denkt dat ik oud word ofzo. Ik moet even wachten en kijk naar de rekken met monturen. Tja, stoer wordt zo’n bril natuurlijk nooit, maar dat was ik toch al niet. Als kind kon je mij beter indelen bij de vingerverfende meisjes dan bij de jongens op hun BMX crossfiets. Ik was bang. Bang voor m’n voet tussen de spaken, mijn vingers tussen de ketting, mijn hoofd in de modder. Cooler kan ik het niet maken.
En ik word elk jaar banger. Dat merkte ik vorige week in de sneeuw. Opeens heb ik ook hoogtevrees. Ja dames, het wordt steeds aantrekkelijker. Als ik een vrouw zou zijn zou je mij niet op hoge hakken zien, zo erg is het. De eerste dag heb ik bovenaan de piste zo lang in een soort poephouding gestaan, dat er op een gegeven moment € 32,- aan muntgeld voor me in de sneeuw lag voor het levend standbeeld. Je zou denken, die vindt skieën dus niks. Dat is nu eenmaal de afspraak: wat je niet zo goed kan, daar stop je mee. Diederik Samson is de uitzondering. Maar ik vind skieën leuk. Tenminste als de lucht net zo blauw is als de piste en de hellingshoek niet groter dan 5 graden. Dat was 12 minuten zo. De rest van de week ben ik in een witte waas van mist en nevel op handen en knieën naar beneden gekropen. En toch nog vallen. Maar het ergste waar ik vanaf ben gevallen is toch wel mijn voetstuk. Een bange man is niet gaaf. En bang was ik. In de skilift, op de piste, in de auto. Lantaarnpalen? Hebben ze in Duitsland niet! Auto’s doemde uit het niets voor ons op, bochten wierpen zich spontaan voor de auto. Wat net nog ver leek was opeens dichtbij en andersom. Ja, óók met bril met gebroken pootje op, doodeng! Dit ging niet goed. Zelfs toen mijn vrouw op mijn verzoek niet harder dan 115 reed schreeuwde ik nog “Ga dan met Max Verstappen naar bed!”. Oudere mensen zijn banger omdat ze beseffen dat hun lijf langer de tijd nodig heeft om te herstellen van botbreuken schijnt. Maar geldt dat al vanaf je 45-ste? Verschrikkelijk. De verkoopster met het bordje oogadviseur op haar gilette zet de nieuwe bril op mijn hoofd. Alles is kraakhelder. Rust. “Zullen we de oude maar weggooien? Die droeg u toch nooit meer.” “Ehhh… want?” vraag ik. Ze lacht. “Levensgevaarlijk! Uw ogen zijn zó veranderd de afgelopen jaren. Deze bril vertekent alles! U heeft nu veel minder min”. “Huh? Zijn mijn ogen beter geworden?” “Nee, u had veel plus, dat moesten we corrigeren met min, maar omdat u ouder wordt neemt de plus af en heeft u nu minder min nodig”. Oké, dit klinkt als zomertijd, ik haak af. Hij doet het, ik hou hem op. Als ik onze straat in rijd zie ik 100 meter verderop mijn zoontje en z’n moeder in de tuin. Ze zijn mooi. Opeens snap ik waarom je de dingen soms van een afstandje moet bekijken. Dat zie je ze beter.
Richard Kemper
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★