Ik kom een lege kroeg binnen in Leeuwarden. De nacht gaat over in de ochtend. Ik ga aan de bar zitten en tel drie man en een paardenkop. De man achter de bar, de man in de donkere hoek naast de gokkast, ikzelf en rechts van me een pluche paardenkop. Overblijfsel van een vrijgezellenfeest denk ik... De man in hoek is opgestaan en loopt naar het licht. Ik ken ‘m ergens van. Een BN-er denk ik. Ik wenk ‘m. “Eentje ter afsluiting?” Hij gaat vriendelijk zwijgend drie krukken verderop zitten. Hij kijkt peinzend. “Kan ik iets voor je doen?” vraag ik.
Hij kijkt me onverminderd vriendelijk aan, maar zwijgt. De man achter de bar biedt ‘m een glas wijn aan. “Doe maar water” zegt ie. Hij staart een beetje voor zich uit en neemt een slok van z’n wijn. “Heb je het een beetje naar je zin gehad vanavond?” vraag ik ‘m. “Ik moet er gewoon een beetje aan wennen” zegt ie. “Ik heb geen mens gezien, en of ze mij hebben gezien is maar de vraag.” Ik had ‘m eerder die avond midden in de mensenmassa gezien, omringd met ‘fans’ dus ik vraag ‘m: “Volgens mij heb je geen gebrek aan aandacht!?” Hij lacht en zegt dat ik ‘kijken’ met ‘zien’ verwar. Dan vraagt ie om nog een glas water en schuift het door naar mij. “Wit of rood?” vraagt ie. “Maar ben je wel tevreden over de avond” vraag ik ‘m. “Joh, ik kan ze inmiddels uittekenen. Ik ga met een stuk of 12 vrienden de stad is, alles is leuk en gezellig maar op een goed moment komt er gedoe. En dan is niet de vraag óf maar wannéér ik de schuld krijg. Zo gaat het altijd. Zonde. Maar wat nieuw is, is dat als ik me daarna weer onder de mensen begeef, ze me niet lijken te zien… en ik hen niet! Vroeger keek ik ze in de ogen, maar nu… Nu kijk ik in hun Iphone of Galaxy S… En die laatste is nog een uitvinding van m’n vader ook.” Hij begint te lachen en ik kijk verbaasd. “Geintje” zegt ie. Hij slaat z’n wijn achterover en zegt: “Maar het is goed zo. Ik ga er vandoor, misschien tot ergens.” Ik zie door de ramen van de kroeg dat ie de Bonkevaart op loopt. Ik weet nog steeds niet wie ie is dus besluit daarom achter ‘m aan te gaan. Ik roep: “Ben je wel echt ok?” Hij draait zich om: “Ja joh. Dingen veranderen nou eenmaal toch? Ik pas me wel weer aan. Wat denk je van: heb de ander lief zoals je selfie!?” Gierend van de lach loopt ie weg. Als ie zich nog een keer omdraait ziet ie mijn ‘wie is die man nou toch’ blik en zegt: “Je kan me volgen als je dat wil…?” Ik bedank ‘m vriendelijk: “Ik ben niet zo’n volgend type. Maar wel leuk om kennis gemaakt te hebben”. Dan vraagt ie: “Kan ik verder nog iets voor je doen? Ter afsluiting?” “Graag” zeg ik. “Selfietje maken?”
Remco Veldhuis
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★